|
შენა და ღამე ბეთანიისა
გეტყვი მშვიდობით, მერე დაგტოვებ,
ოღონდ სურნელი შეგრჩეთ იისა,
ოღონდ ავსებდეთ ჩემს სიმარტოვეს -
შენა და ღამე ბეთანიისა.
გეტყვი, წუთები შენით ნაფერნი,
როცა აშვებულ რაშებად ჰქრიან,
რა გვიანაა სუყველაფერი,
და არაფერი არაა გვიან.
გეტყვი საუფლოს ღრმა დარბაზებში
ხატად მოვძებნი შენს ძვირფას სახეს,
სისხლისფერ ვარდებს დავყრი ბაღებში
და ლექსებს - შენი თითებით ნახებს...
გეტყვი ნუ მოხვალ! მაგრამ რისათვის?!
უკვდავ მოლოდინს მაინც გპირდები,
და იმ ლამაზი წყენებისათვის
ხელში ბავშვივით აგიტირდები.
გეტყვი, დემონურ წარსულს მათოვებს -
ნამი - უშენოდ მორცხვი იისა...
ნუ მიმატოვებთ! ნუ მიმატოვებთ! -
შენა და მწუხრი ბეთანიისა.
გეტყვი, შვებაა შენს ხელში კვდომა,
და რომ, შენს შხამსაც ტკბილი აქვს გემო,
ღმერთმა შეგინდოს ცოდვა - შეცდომა,
მოურჩენელო ტკივილო ჩემო.
გეტყვი, დამთავრდა! ეხლა მშვიდობით,
ოღონდ სურნელი შეგრჩეთ იისა,
ოღონდ ნუ მომკლავთ უამინდობით,
შენა და ღამე ბეთანიისა.
დეკემბერები
დეკემბერების ლურჯი ფოთლები
შემყვარებია სიცოცხლის ფასად,
როს იკარგება ბოროტი წლები
მიზანს აცდენილ ტყვიების მსგავსად.
როგორც ყვითელი, საჭურჭლე თიხა,
აზელილია სისხლში დარდები
და რომ მკითხავენ - შენ პოეტი ხარ?
დემონიურად ავხარხარდები.
ზოგნი ვერ გრძნობენ, სანანურია
რაა მგოსანი. დაე იცოდნენ,
ის მდუმარეა როგორც მუმია,
მაგრამ მეტყველი როგორც სიცოცხლე....
დეკემბერების ლურჯი ფოთლები
აი რად მიყვარს სიცოცხლის ფასად,
როს ეცემიან მიწაზე წლები
მიზანსდაცდენილ ტყვიების მსგავსად.
დარდიანია ამაღამ მცხეთა
თენგიზ არჩვაძეს
მყის დაგცვივდება თვალთაგან რულით
გადამტვრეული მორფევსის ალვა,
წამოვარდები, თითქოს წარსულით
კოლონკელიძის მოგძახა ქალმა.
გადაგიგლეჯავს სუნთქვა საკინძეს,
დაგენატრება ახლად გაჩენა,
რომ კიდევ ერთხელ, ვით არსაკიძეს,
ღმერთთან მებრძოლი მოგჭრან მარჯვენა!
სადაც მზედ დაშთა დიდება დღეთა
და აღტაცება მარადი ნერგის...
დარდიანია ამაღამ მცხეთა –
ხომ არ ვესტუმროთ, ბატონო თენგიზ...
ობლები ყინვაში
ჩემში დემონი ვინ ჩაასახლა?!
რამ შეიწირა წარსული სახე?!
ღმერთო! ბუხრისწინ რა მინდა ახლა,
როცა ყინვაში ობლები ვნახე...
ეს რა ასპიტი მეფობს ქუჩებში,
ამდენი გესლი საიდან გერგოთ,
რომ წინგამოწვდილ, დამზრალ მუჭებში
ბინდგარეული გულები გედოთ.
მინდა თქვენს ფერხთით გავთავდე დღესავ,
ვინემ ამ ცოდვის ბურუსი ვზილო;
ვინ გიანდერძათ ამდენი კვნესა!
ამდენი ცრემლი საიდან, შვილო!..
მაგრამ, თავს რადღა დავწამო ცილი,
გავიავთვალო ძალისძალ დარი,
როცა თქვენს ქუჩას ვერ გამოვცილდი,
და ეხლაც იქავ ვაგდივარ მკვდარი.
|
