ქრისტეს მიხა, ასე დავარქვი მიხას ცხოვრებას ჩემთვის, და მართლაც მთელი მისი ცხოვრება ქრისტესათვის, სამშობლოსათვის და მოყვასისათვის ვნებაა.
ვკითხულობ მის ლექსებს, ვეცნობი მონათხრობს მასზედ და თითქოს ცხადლივ წარმოვიდგენ მას – დიახ მე მას ვიცნობ! ხანდახან გამიკვირდება როდესაც მიხას ლექსის თარიღს დავხედავ 18, 19, 21, 22, 25 წლის ყმაწვილკაცი და ამხელა შეგრძნება ჭეშმარიტებისა, აფერუმ მის დედას რა შვილი უშვია! დღევანდელი ყოფიდან გამომდინარე თითქოს ძნელი აღსაქმელია მისი ხასიათის პიროვნული წახნაგები, ძნელია იწამო მისი, როგორც ჭეშმარიტების მეგობრისა – თუმცა ვიტყვი ჭეშმარიტება ხომ უყავლოა ვითარცა უფალი და მიხაც თავისი ლამაზი გაზაფხულებით უყავლოა, აკი ყოველწელს მატულობს მის მეგობართა რიცხვი და უმეტეს ახალგაზრდები და უმეტეს – არაფშავლები, ანუ მისი ნატვრა რომ სახელი მისი გაჰქვეყნებულიყო – სრულდება.
რომ გავიგოთ მისი პიროვნების სისავსე უნდა გვქონდეს წარმოდგენა იმ გარემოზე, იმ გრდემლზე, რომელიც მას ჭედდა – ეს არის ფშავი, ხევსურეთი, კახეთი, ეს არის იმ პიროვნებათა წრე, რომელნიც მას თანასდევდნენ ცხოვრების გზაზე: გულადნი და ლაჩარნი, ერთგულნი და ორგულნი, მზვაობარნი და თავმდაბალნი, მახინჯნი და ლამაზნი, უჯიშონი და ჯიშიანნი, მტერნი და მოყვარენი, ბოროტნი და კეთილნი, ჩამქვრალნი და გასხივოსნებულნი – მოკლედ უფლის მიერ მას ყველა ეს ეჩვენა, რათა გაეკეთებინა ცხოვრების მთავარი არჩევანი – და მან გააკეთა – იგი მოკვდა რათა უკვდავჰყოფილიყო! მოკვდა არა თავისთვის, მოკვდა ისეთი მარადიული ცნებებისათვის როგორიცაა ღმერთი, სამშობლო, მოყვასი, სიყვარული.
„ახლა მეც მივხვდი, არა ვარ ღირსი ჰაერთა ცქერისა,
ღმერთო მაღალო, შემინდვენ ცოდვა გულისა, ხელისა!
მომეც იმდენი ძალ-ღონე, ვიყო გამხდელი ძველისა
და მოვიფარო შიშველმა შენი სამოსი სელისა,
რომ ვიხსნა შენგნით, უფალო, ცეცხლისგან გარესკნელისა,
ვიყო ჩემთვისა წყნარადა, თავი მომშორდეს გველისა,
ნუ დამიჭირონ ეშმაკთა, როგორც ნადირი ველისა.
მოკლე გზა მამეც, უფალო, შენგან მომართვა ხელისა,
ვილევი, ვკვდები შიშითა, მომლოდნე განსაცდელისა,
მაგრამა ყველა ცოდვილი უფლის წყალობას ელისა:
– შემინდობს, მაპატიებსო, – იმედი აქვის მხსნელისა.
მწყალობდეს მადლი, იესო, შენ ხელთა ამყვანელისა.“
1918 წლის ივლისის 10 დღეს, ბარისახო.
მიხა 18 წლისაა!!!
მე მინდა სევდით ვიკითხო, განა ბევრია 18 წლის ახალგაზრდა, ვინც ამგვარად ფიქრობს? ან კი არიან ჩვენში დედანი მიხას დედის დარნი, რომ ასე აღზარდონ პირმშონი? ღმერთო! იყოს პასუხი – მრავალნი!!!
ხანდახან იტყვიან ყოჩაღ ამას, ამასა და ამას აკეთებსო – ვდუმვარ! განა ვინაა საქები თვინიერ იმისა, ვინც ჭეშმარიტების სამსხვერპლოზე მიიტანა თავი თვისი, და ყველაზე ძვირფასი – სიცოცხლე და ყოველივე რაიც აბადია ამ ქვეყანაზე – ასეთი იყო მიხა. უძმოის ძმაი, მებრძოლი საკუთარი თავის დემონებთად და მათზედ გამარჯვებული – უპოვარი თითქოს და – ყოვლისმპყრობელი. აბა წარმოიდგინეთ რას განიცდიდა, როდესაც ჭოგრიტით უმზერდა მის პირმშოს ტყიდან, ხოლო ახლოს კი ვერ მიდიოდა, არა, სიკვდილის არ ეშინოდა, სხვას უფრთხილდებოდა; ანდა რას გრძნობდა, ოდეს უამბეს დედის მოკვდინების ამბავი, გაიაზრა ის, რომ ეს მის გამო მოხდა და თავად კი იყო უძლური წინ აღდგომოდა ამას; აბა წარმოიდგინეთ რას იტანდა მთის ზამთარში გარეთ მგლებისა და მელიების ბილიკებზე გაყინულ-გათოშილი რომ ეგდო თოვლთან ერთად, სიმარტოვესთან ერთად, სასოწარკვეთასთან ერთად – შენ შეძლებდი ამას? ვკითხოთ თავს – ალბათ არა! და ხმა იგი ოდენ ქრისტესი ნუ გეშინიან მიხა მე შენთანა ვარ! არავის ეგონოს ეს სიტყვები ბრტყელია და მტვრიანი წიგნების გადაუფურცლავი გვერდებიდანაა ჩემს მიერ ჩამოღებული. ვკითხულობ მიხას ლექსებს და თითქოს გვერდზე ვუზივარ და თვალს ვადევნებ, მეგობარივით მასზე ატორღიალებული – მაგრამ ხან გამცრის, წარმოვიდგენ რა: ეს რომ ცხადში ყოფილიყო განა გავუძლებდი ამხელა ჯვარის ტვირთვას, რასაც მიხას ძმობა ჰქვია – ალბათ ვერა (ღმერთო მოწყალედ გადმოხედე უმწეობას და მცირედმორწმუნეობას ჩვენსას).
|