რა მინდოდა და რა გავაკეთე? ჩვენი, დღევანდელი, სამშობლოს მდგომარეობა გამოვხატე ჩემი "მოკლე ჭკუით", ორად გაყოფილი საქართველო დაგიდეთ წინ. ფუძე, რომ ერთი აქვთ და და მაინც ვერ "გადაძალეს" ერთმანეთი, არ "მივეცი საშუალება" რომელიმე მხარეს, ან პატარა, ან დიდი ყოფილიყო, ორივე ბურჯი, თითქმის იდენტურია და ორივე, ცენტრის აქეთ-იქით, ზუსტად არიან დაშორებულები. არცერთი არ მემეტება "დასაწვავად"... რაღაც ნაწილი ხომ დავაკელი სანთელს და ხეს? (ხე, მუხისგან მაქვს გაკეთებული)... ძაფი არ ჩავდე სანთელში, სანთლის ძაფი, რომელიც იწვის და სანთელს ადნობს, მერე ხესაც გადაედებოდა ცეცხლი და დასწვავდა ყველაფერს.
      "ორად გაყოფილი" ჩვენი სამშობლო, ჩემი "ნაჯახირალი". "კოშკებზე" საქართველოს დროშებს მივამსგავსე წინა მხარეები. არ მქონდა "საშუალება", რომ მეჩვენებინა, ორივე კოშკი ზის ათ მონაქარგზე, რომელშიც "ათი მცნება" მაქვს ნაგულისხმები. ფუძის შუაში, რვაქიმიანი ვარსკვლავით გამოვსახე, თანაბარზომიერება. ვიცი, რომ მზე ცხრათვალაა და ბორჯღალიც 9 ქიმიანია, მაგრამ თანაბრად გადაუნაწილე "ორივე მხარეს". კიდევ მაქვს, "რაღაც-რაღაცეები" ჩატანებული მანდ, მაგრამ მერე იყვეს.

      ვუძღვნი, ჩემს მეგობარს, თბილისის "კოლორიტს", რევაზ სოხაძეს.
      მინდა, ცოტა ჩემი პირადი ცხოვრებიდან და ჩემი მეგობრების შესახებაც მოგითხროთ.
      თბილისი, აგვისტო, 199... სისხამი დილაა. გახვეტილია თბილისში მცხოვრები, ქალის და ბავშვის 90%. "უპატრონო"-ები ვართ ჩარჩენილები. ადრე ადგომა ვერ მოვიშალე, ტოროლასავით ვარ. ინათებს და გარეთ ვარ. გადმოვდექი აივანზე და ვაბოლებ. რევაზა კიდე გადის და გამოდის ქუჩაზე. ნევროზი გჭიირსო, უბნელებმა დაუდგინეს და ამანაც, მე წამალს არ დავლევ, ჩემით უშველი თავსაო. დამინახა და მომესალმა:
      – მაიმუნ, დღეს როგორა ხარ?
      – ჯერჯერობით ვხედავ და მესმის.
      – რასა ხედავ და რა გესმის?
      – ვხედავ იმას, როგორ დადის ბებერი მაიმუნი და თან უშნო შეკითხვებს აძლევს პახმელიაზე მყოფ ახალგაზრდას (ასაკში განსხვავება 16 წელია).
      – მოდი მამეშვი.
      – ამო რეზოჯან, დაგაწყნარო არ გინდა? ნარდი მზათა მაქ.
      – მიდი გაიარე.
      – ვინც დადის ვხედავ. ამო, ჩაგიტარო დილის სეანსები.
      ამოდის. ცივი ლუდი დაურთე საქმეს და სადღაც ერთ საათში, რევაზა 0:6-ს აგეებს (გრძელ ნარდს ვთამაშობდით ხოლმე). ამოჰკრა წიხლი ნარდს და დაეშვა კიბეებზე. თან ილანძღება. ამ დროს კობა გამოდის მოპირდაპირე ეზოდან, დაგვინახა და შეგვამკო:
      – დახოცეთ არა ერთმანეთი, ამ დილაადრიან?
      რევაზა ამბობს:
      – კაცი დავბერდი ტო და ეს "ბაღლინჯო" ვერ შევისწავლე ბოლომდე, ესა მკლავს, ეს მაიმუნების მედოლე ესა.
      – ჰაა ეხლა, შენ თამაში არ იცოდე და ყისმათი არა გწყალობდეს, მე ნუ მაბრალი.
      – ამოდით ორივენი, საქმე მააქვს, მჭირდებით.
      – ეხლა რო გკლავდნენ, ჩემდა თავად ახლო მომსვლელის შავიგინო? – რევაზა აგრძელებს აგრესიას ჩემს მიმართ.
      კობა არიგებს:
      – კაი ეხლა, ნუ წაიღე ტვინი, ყოველდღე აგებ მაგასთან, მაგრამ მოგებული მაინცა რჩები.
      – რითი როო?
      – ავიდეთ და ვნახოთ, რა საქმე აქვს.
      გვეშველა და ავედით.
      – თქვიი, რისთვის გვეძახდი?
      – დღესა, ჩემი შვილის დაბადების დღეა და ვერ გავდივარ ქალაქიდან, შორს არიან (რაჭაში იყვნენ, შოვში).
      – მერე რა ლუდი და ნარდი მატაკე ამ დილას, ცივი შამპანური დაგესხა შე მართლა მაიმუნო.
      – კაი ჰო, დაივიწყე.
      – ეხლა სახლში არაფერი მაქვს, წამო სარდაფში ჩავიდეთ, დედაჩემს ადამიანის გარდა ყველაფერი დაკონსერვებული აქვს, ავარჩიოთ, გავხსნათ და შაუბეროთ, ორი 5-ლიტრიანი მაქვს მაცივარში, ნაფარეულია 12 წლისა, ყველი არის, პურს, აგერ რაჭველებმა რო გახსნეს თონე, იქიდან ამოვიტანთ (6 საათზე იწყებდნენ მუშაობას). მოკლედ, მაგარი "პურმარილი დავყარეთ".
      დაახლოებით დილის 9 საათი ხდება და "ზოგიერთები", უკვე "ელამი კრუხებივით" იყურებიან.
      კობა კითხულობს:
      – გიო, თავიდან ხო თქვი და ჩვენც ამდენი სადღეგრძელო დავლიეთ შენი ბავშვისა, ეხლა გვითხარი, მართლა იმის დაბადების დღეა, თუ კურდღლისაო?
      – მაგას რატომ კითხულობ, რაში შეგეპარა ეჭვი? ვეკითხები.
      – სუფრას გადახედე, სულ ბოსტნეულიაო (ბადრიჯანი 5-ნაირი, სტაფილო, პომიდორი 3-ნაირი, ჯონჯოლი, მჟავე კიტრი, კოფჩხილო, კომბოსტოს მწნილები, რა ვიცი, თუ რამე დასაკონსერვებელი ხარობდა, ყველაფერი ჰქონდა, ხომ გითხარით თავიდანაც).
      ეს იყო და რევაზამაც მხარი აუბაააააა. დაიწყეს "ყროყინი". მე კიდე, ბევრი ახსნა-განმარტებისთვის დრო არ დავხარჯე და ოთახში შევედი, საიდანაც გამოვიტანე F-1 ხელის ყუმბარა, ანუ ლიმონკა, რომელიც ფეთქდება 25 წამში, მოვხსენი რგოლი და სულ რაღაც ორი სიტყვით აუხსენი "სიტუაცია", ანუ სასწრაფო ევაკუირება როგორ უნდა გაეკეთებინათ ჩემი აივნიდან.
      გაცვივდნენ ქუჩაში და მორთეს "ღრიალი": – დახოცვას გვიპირებდაო. გამოიშალა "ქვეყანა" ხალხი და ბოლოს, იძულებული გავხდი წავსულიყავი ბაზარში და ჩემს სანატრელ და საყვარელ მეზობლებთან ერთად, გაგვეშალა უკვე დიდი სუფრა და დაგველოცა პატარა სალომე.

      მაგარი "შარიანი ბიზნესი" მქონდა საქართველოში. ფუტკარივით მეხვეოდა ყველა "პარაზიტი". ვერ გავაძღე მაგათი მუცლები და იმიტომაც ვარ "აქ", უცხოეთში. მოკლედ, "ცეხავიკი" ვიყავი. ვაკეთებდი ოთხნაირ ღვინოს, ორი სახეობის "შამპანურს" და არაყს. საღამოსთვის, სახლში წამოსასვლელად, გამოვიძღვანიებდი ხოლმე ათიანს უბნელებისთვის. არც ფული მიჭირდა და არც შრომა მეზარებოდა. მთელი დღე "დაკა-დაკაში" ვიყავი. საღამოს, უბანში შემოსულს, ხალხი მელოდებოდა. ზაფხულში ხომ, ჩვენ პატრონი არა გვყავდა. თუ ვინმეს მეუღლე შემორჩებოდა ოჯახში, ის იყო ჩვენი დიასახლისიც.
      იცით ალბათ, საშინელებაა აგვისტოში თბილისში ყოფნა და მითუმეტეს ძილი. დუღს კედლები და ჭერი, ფანჯრებიდან კიდევ, ცხელი დუღი და ხანდახან ცხელი ნიავიც თუ წამოუბერავს, ნამეტანი გაჭირვების პროცესი უდგება ძილისთვის თავგანწირულ ადამიანს. სხვა გზას არ გვიტოვებს დედა-ბუნება, "ჰაიდა გარეთ" დავარქვი მაგ სიტუაციას. კაი, ქალები წასულები არიან, მაგრამ კაცებს ხომ გვინდა "რჩენა"?
      დაახლოებით, საღამოს ათი საათისთვის, ვაგროვებდით სურსათ-სანოვაგეს (რა აღარ გამოჰქონდათ, ოღონდაც "საყოველთაო კრებას" არ დაჰკლებოდნენ). უცებ გროვდებოდა "სასტავი". კარქი ჰო, გავედით "ბანდა" მონტინის (ქუჩაა ასეთი) ბოლოში, ერთი კლიენტი მყავდა, ვაბარებდი ხოლმე "დასპირტულ ნაზავებს", თენგიზა ერქვა იმ კაცსა, ეროვნებით სომეხი იყო. ჩემდა გასაკვირად, კაი კაცი იყო. მონტინის ბოლოს, გზა მკვეთრად უხვევს ზემოთ, ეს გზა კი "ტუბერკულოზის წინააღმდეგ მებრძოლთა სამოქმედო ბანაკისაკენ მიემართებოდა". (ტუბ-დისპანსერი ერქვა ადრე).
      ამ "სამეცნიერო-კვლევით" ცენტრს რომ ასცდები, გამოდის, რომ თბილისის ზღვისკენ ადიხარ. ასასვლელიდან დათვლილი გვქონდა ხეების რაოდენობა, რომლებიც გზის მარჯვენა მხარეს იმყოფებოდნენ. 37-ხესთან, ისეც ხერხდებოდა, მანქანებითაც შეგვეძლო შესვლა, ცოტა "ღრმად". მერე, კაი მოშიშვლებული ადგილი იყო, დაახლოებით 30 გადარეულისათვის, რომ ემღერათ, ეცეკვათ და თავპირიც დაემშვენებინათ იმისთვის, ვინც "უშნოთ" მოიქცეოდა. "ღეოღრაფიაში" და ადგილმდებარეობაში ხომ გაგარკვიეთ?
      ავდივართ.
      არა მაქვს ცივი შამპანური (როგორც ყოველთვის).
      ვადგები თენგიზას.
      – თენგო ჯიგარო, დღეს უნდა მიშველო, ხვალ ჩემზე იყვეს.
      – ათი ბოთლი გაყინული "შამპანი" მჭირდება, ხვალ დილაადრიან, ოცს მოგიტანენ.
      და ასეთი "დიალოგი", თითმის ყოველ საღამოს გვქონდა. ერთხელაც ვერ მომითმინა და მეკითხება:
      – გიორგიჯან, შენა კაცო, მაცივარი გააქ სახლშიო?
      "დაშვებულ შეცდომას" ვასწორებდი მეორე დღის გათენებისთანავე. 37-ესთან ასულები, მოვიწესრიგებდით სუფრას და უამრავ სადღეგრძელოს ვსვავდით ჩვენი ქვეყნისას, ქალებისას, კაცებისას, მკვდრებისას, ახალ დაბადებულებისას, მომავლისას და კიდევ მერამდენედ უმტკიცებდით ერთმანეთს ერთგულებას და ძმობას. ბევრ სადღეგრძელოს, ჩვენს თბილისს ვწირავდით. გადავცქეროდით ზემოდან და მისი სილამაზით ვტკბებოდით.
      P.S. ძალიან მენატრება ჩემი თბილისი და ჩემი უბანი, ყველა იქ მცხოვრებით.

      დაახლოებით 10 წლის წინ, პირველად დავდგი ფეხი ჩრდილოეთ ამერიკის, ერთ-ერთ ულამაზესი ქალაქის აეროპორტში. ჩამოვედი კალიფორნიაში და სახელად იმ ქალაქს, რომელშიც "მე" შევდგი ფეხი, ჩემდა "გასაკვირად", ეხლაც სან-ფრანცისკო ჰქვია.
      დაახლოებით ორ თვეში, კარგი სამსახური ვიშოვე. რუსეთიდან ემიგრირებული ებრაელების რესტორანში, მენეჯერად გამამწესეს. ალბათ იყო იღბალიც, მაგრამ ვთვლი, რომ სიპატიოსნემ და დაუზარლობამ, თავისი შედეგი გამოიღო. მოკლედ, რესტორნის პატრონებმა, რამოდენიმე "გამოცდის შემდეგ", ჩამაბარეს "ყველაფრის გასაღებები" და ააყოლეს სანტა-ბარბარაში, იქაც ჰქონდათ საკუთარი სახლი (სად აღარა ჰქონდათ ის იკითხეთ?)
      რესტორანში მუშაობა, ადვილი არ არის. უნდა იყვე აბსოლიტურად კომუნიკაბელური და ძლიერ მომთმენი. მიჭირდა თავიდან, მაგრამ წესრიგის მოყვარული ვარ და მალე მოვაჭკვიანე "პერსონალიც" და მომხმარებელიც. "ჩემი" წესები შემოვიღე. ვერავინ შემოვიდოდა, ჯინსებით, ბოტასებით და მთლად უარესი – "სპორტიულებით". ავწიე მომსახურების დონე, გავზარდე ოფიციანტების რაოდენობა, დავახარჯვინე პატრონებს რამოდენიმე ათასი დოლარი, რესტორნის გასალამაზებლად, დავაყენე დაცვა, ანუ პოლიციელები (მანამდე "შავები" ნარკოტიკს ყიდიდნენ რესტორანში და სხვა გზა არ მქონდა), შევცვალე მზარეულები და დაახლოებით ერთ თვეში, "მკვდარი" გავაცოცხლე. ხალხმა, მოსვლა დაიწყო. დაახლოებით ექვს თვეში, ერთი საღამოს შემოსავლით, მთელი თვის გადასახადს ვაგროვებდი.
      წავიდა საქმე, რომ იტყვიან. მცნობდა ყველა, პოსტ-საბჭოთა რესპუბლიკებიდან ჩამოსული თითქმის ყველა ემიგრანტი (თუ გყავთ ვინმე ნაცნობი სან-ფრანცისკოში, ჰკითხეთ: RUSSIAN BEAR-ში, 2000-დან 2003-მდე ვინ იყო მენეჯერი-თქო). მეც, ჩემს წილად, წარმოვადგენდი ჩემს ქვეყანას და ამით ძლიერ ვამაყობდი. მქონდა იმის საშუალება, რომ ყოველ საღამოს "თბილისო" ემღერათ ჩემს მუსიკოსებს და ერთი კაი ბაღდადურითაც დამეგვირგვინებინა ჩემი იქ "ყოფნა".
      ეს ყველაფერი, ხომ აგიხსენით. ეხლა, მივყვეთ ცხოვრებააააააააას. მქონდა ურთიერთობა რამოდენიმე ქართველთან, რომლებიც იმსახურებდნენ პატივისცემას, მშრომელი და გამრჯე ხალხი იყვნენ.
      იყო იქაც, "ყვითელი" მასა, მაგრამ ვერ "ვქაჩავდი" მათთან ურთიერთობას. ყველასთვის ნათქვამი მქონდა, თუ გამოჩნდებოდა ვინმე, წესიერი და შრომისმოყვარე, გამოეგზავნათ ჩემთან.
      "პატარა" ბიჭმა მომაკითხა. გიორგი მქვიაო. მართალი გითხრათ მესიამოვნა. პირველ რიგში, რომ ქართველი იყო, მეორე ის რომ ღმერთს გარეგნობა არ დაუშურებია მისთვის და მესამეც, გიორგი რომ ერქვა. შევთავაზე ოფიციანტად ემუშავა და პირობა მივეცი, ყველანაირად დავეხმარებოდი, ოღონდ არ უნდა ეზარმაცა და ყველაზე მთავარი ჩემთვის, ადამიანებთან ურთიერთობაში ტყუილი არ ეკადრებინა, არც თავისი თავისთვის და არც ჩემთვის. ძალიან დავიახლოვე. პატარა ძმას ვეძახდი და ყველა, პატარა გიორგის ეძახდნენ. 21-ისა არ იყო. არ შეიძლებოდა გიორგა, ბარში გამეშვა ან სასმელი მიმებარებინა (კანონ-მორჩილი ვარ, აქ კი, კანონი კრძალავს 21-წლამდე ასაკის ახალგაზრდისთვის, ალკოჰოლურ სამელებთან ურთიერთობას). მაინც "გამიძვრებოდა" ხოლმე და იკმაყოფილებდა "წყურვილს". ბოლოს, იმდენი "მოვახერხე", კოსტუმი ჩავაცვი და ჩემს თანაშემწედ დავნიშნე. მქონდა დიდი წინააღმდეგობა პატრონებისგან (ტი ჩიო, გრუზინსკუიუ მაფიუ ძელაეშ ზდეს?), მერე "კლიენტებმაც" გაახურეს, ძირითადად სომხები იყვნენ. იმიტომაც "მიყვარს" ეგ ხალხი... მოკლედ, ჩემი გავიტანე. გიორგა გავაბლატავე. ეეე, ყველაფერი კარგი, მაგრამ ამ ბიჭსა დიდი გასაჭირი სჭირდა. "ქალიშვილი" იყო. არ იყო ნამყოფი ქალთან (დავათვრე და ვათქმევინე).
      – ბიჯო, ვერა ხედამ, ქალები ზედ "გახტებიან", მოკიდე ხელი რომელიმეს და წაიყვა სახლში, მე აქ დავრჩები, მაინც სულ აქ არა ვარ რესტორანში? ( მაშინ ერთად გვქონდა ნაქირავები ოთახი).
      – გიო, ვერა რა, ვერ ვბედავ. ეხლა რაშია საქმე. პირველია და ეშინია კაცსა, ვინიცობაა რამე "უშნო" მოუვიდეს და მეორე დღეს მთელი ქალაქი გაიგებს. იქაც ვერ აყენებდნენ ენას, ყველაფერს ლაპარაკობდნენ.
      – რა გიყო ბიჯო, საიდან მოგიყვანო ეხლა მეე, მუნჯი, ყრუ და ბრმა და თანაც ლამაზი გოგო? წადი სადმე, ამერიკულ ბარებში, გაიცნობ ვინმეს და რაც გინდა ის გიქნია. მაშინ ეგ მომივიდა აზრათ.
      სამი დღის მერე, შუა ღამეა, მაგარი ნაცემი აღებს კარებს. კინაღამ გავრეკე, მართლა როგორც ძმას ისე ვექცეოდი.
      – რა გჭირს მითხარი ეხლავე.
      – სტრიპ-ბარში ვიყავი და დაცვამ გამლახაო.
      – ტყავის "კურტკა" სადა გაქვს?
      – არ ვიცი, "პრაივეთ" ოთახში, რომ შევიყვანე "მოცეკვავე" ქალი, ალბათ იქ დარჩაო.
      საბუთებიც იმ აყროლებულ ქურთუკში ჰქონია.
      – გახსოვს რა ერქვა იმ ბარს?
      – არა, აბა საიდან.
      – თფუუუ, ადე გამომყევი.
      – იქ ვერ შემოვალ.
      – რათა, იძალავე?
      – არა, ხელი მოვკიდე.
      – ხელი თუ ხელები?
      – აღარ მახსოვს, ისეთი ლამაზი იყო, არაფერი აღარ მახსოვს, მხოლოდ ის მახსოვს, დაცვის ბიჭებმა, ორი დიდი ზანგი იყო, სულ ჰაერში მცემეს, სანამ გარეთ გადმომაგდებდნენო.
      წავედით, შევედი, გამოვიტანე "გაჭირვებულის ტყავსაფარი" და გამოვწიეთ სახლისკენ. გზაში ტვინს უბურღავ: ნუ მარცხვენ მსოფლიო მასშტაბით-თქო.
      გავიდა ორი კვირა და ახალი შარი აიკიდა. გამეპარა რესტორნიდან. სანამ გაიძურწებოდა, "საღამოსთვის" გადანახული, ფრანგული კონიაკი, გამომიწრუპა, რამოდენიმე ბოთლი ლუდიც დააყოლა და ჯიბეში 2800 $-ით, სხვა "რუსულ" რესტორნისკენ გასწია. ეს ფული, ადვოკატისთვის უნდა მიეცა ორშაბათს.
      ტელეფონზე არ მპასუხობს, არავითარი ინფორმაცია. გადავაქოთე მთელი რუსული რესტორნები. RUSSIA HOUSE-იდან მიპასუხეს, აქა არის და დროზე წაიყვანე, თორემ მოკლავენ სომხებიო. ვიცნობდი იმ რესტორანში ხალხს. გადაურეკე და ვეკითხები.
      – რას აკეთებს ამისთანას?
      – გოგოს შემოარტყა, შუა დარბაზშიო (სომეხი იყო ეს გოგო).
      ეჰ, სანამ მე მივედი. ჩემი გიორგა, უკვე მაგარი მიჟეჟილი დამხვდა. წამოვიყვანე. 30 $-ღა ჰქონდა ჯიბეში.
      ძალიან ბევრი ვიფიქრე, თუ რითი შევძლებდი, ამ "ატეხილის" შველას. ორშაბათობით, ბიზნესი დაკეტილი გვქონდა.
      – ადე, მე გამოგყვები, წავიდეთ ქალაქის ცენტრში, იქნებ შენს "საბედოს" იქ გადააწყდე.
      – მართლა გამომყვები, არ მატყუებ?
      – წამო ჰო, ამაღამ უნდა დაგავაჟკაცო, ჯანდაბას ჩემი თავი, შენი ცოდვით აღარა ვარ.
      გამოიპრანჭა, წავედით და მივედით. სადაც მივედით, ყველგან გვითხრეს: აბა, აბა, დაახვიეთ აქედანაო. არ იყო ეს ვაჟბატონი 21 წლის და არ გვიშვებდნენ ბარებში. 4-5 ბარიდან, რომ გვიპინტრიშეს, მე უკვე "მკაცრად" გადავწყვიტე სახლში წამოსვლა.
      – გიო, ერთიც ვცადოთ რა.
      დავიწვი მისი გაჭირვებით. იმ პერიოდში, სხვა სამსახურიც მქონდა. სარეკლამო სააგენტოში ვმუშაობდი. ვამზადებდით ნეონის სარეკლამო დაფებს და ყველანაირ ბიზნესის შენობებს, გარედან თუ შიგნიდან, ვალამაზებდით. (ისე, ბევრი "შედევრი" მაქვს დატოვილი სანფრანცისკოში, ბერკლიში, ოკლენდში და ლოს-ანჯელესშიც არის ჩემი გაკეთებული SIGN-ები). ერთ გეების ბარში, რამოდენიმე კვირის წინ გაკეთებული მქონდა აბრა. პატრონს ვიცნობდი. კორეელი ქალ-კაცა იყო (ეხლაც არ ვიცი, რომელია). შევედით ამ ბარში. გიორგა, გაგებაში არ არის, სად მოხვდა. პატრონი იქ იყო, რომ დამინახა მიცნო. აუხსენი, რომ ძმა მესტუმრა და წამოვიყვანე ბარში. რათქმაუნდა დამიჯერა, რომ ის 23 წლისაა. ბარმენს უთხრა: ამ ხალხს, 6 ჰაინეკენი უფასოდ ჩვენგანო. მე, ლუდსა ვწრუპავ და თან დამსწრე "საზოგადოებას" ვათვალიერებ. გიორგას, თვალები აცა-ბაცა გაურბის. როგორც იქნა მეშველა. თვალი დაადგა ერთ ულამაზეს არსებას.
      – აი, ეგ მინდა, რასაც მოითხოვს ვიხდი.
      – მოიცა ბიჯო, იქნებ იმას არ უნდა შენთან?
      – მიდი რა გიო, ეგ დამათრევინე.
      – შენ დაითრევ და იცი, როგორ?
      – მიდი, გაეცანი და დაპატიჟე სასმელზე, დასვი და შეეკითხე.
      – ეგრევე უარი აჯახე პირველ შემოთავაზებულ თანხაზე, ნახევარი შესთავაზე და მერე გააგრძელე ლაპარაკი.
      – ბევრი არ დაროშო.
      წავიდა, მოიყვანა და ჰაი სასწაული. უკიდეგანოდ ლამაზია ის არსება. არაფერი არ აკლია, პირიქით. ჩემზე მაღალია (182+++) ამოვიოხრე ცოლიანმა და უკვე გეგმის შესრულებას მოვკიდე ხელი.
      გავედით გარეთ და გიორგა ტაქსის გასაჩერებლად გაუშვი. ეჭვი მღრღნის და არ მასვენებს. ქალი, მართლა ვიცი "რაც" არის. მაგრამ ესეთი "სრულყოფილება", რომელიც გვერდით მიდგას, საფუძვლიან ეჭვს აღმიძრავს. ვეღარ მოვისვენე და ვეკითხები:
      – ისა, კაცისა გააქვს?
      – კი მააქვსო.
      – გიორგი, ხელების ქნევას თავი დაანებე, შუა გზაზე დადექი და ნებისმიერი ტრანსპორტი გააჩერე, დროულად გავეცალოთ აქაურობას-მეთქი.
      – რა მოხდა, ფასი გაზარდა?
      – ჰო, გაზარდა ძალიან.
      – რამდენით? მაინც გადავიხდი.
      – რას გადაიხდი შე შობელძაღლო, ამაღამა, ერთდროულათ დაკარგავ ორ "ქალიშვილობას".
      – კაცია, კაცი, "კუკლა" იცი რა არის?
      – ვერ გავიგე...
      – ეჰ, კიდე კაი გამოგყევი, თორე არ მოხვიდოდი სახლში "დვაინოი" დავაჟკაცებული? წამო, წამაეთრიე სახლში და შენი ხმა აღარ გავიგონო.
      საწყალი, დაბეჩავებული დადიოდა დაახლოებით ერთი თვე. ქალისა და კაცის ერთდროულად ხსენებაზე, ისტერიკა ემართებოდა ხოლმე.
      P.S. ესეც აქაური ისტორია.

      ეს ადრე შემემთხვა... დასაფიქრებელია და "ცოტაც" მტკივნეული.
      ძველი სახლი იყო შესაკეთებელი, მისამართი მომცეს და წავედი სანახავად. მშენებელი ვარ, ბევრი სახლი მაქვს აშენებული და გალამაზებული. ეს ადგილი მოშორებული არის ცივილიზაციისგან. მთებშია, ხეობა ღრმაა და მისასვლელად ძნელი. აუშენებია ვიღაცას, სჭირდებოდა განახლება და რესტავრაცია. სახურავი იყო ყველაზე დიდი პრობლემა. წყალი ჩადიოდა ოთახებში. ავედი სახურავზე შესამოწმებლად. ხავსით და დამპალი ფოთლით იყო დაფარული. ჩაიმტვრა ფეხსაყრდენი და დავცურდი დაახლოებით 7-8 მეტრის სიმაღლიდან. თითქმის ორი დღე და ღამე, მიწაზე გავატარე, ნოემბრის ბოლო იყო, ტვინი მუშაობდა, მაგრამ სხეული არ მემორჩილებოდა. ყვირილს აზრი არ ჰქონდა, მაინც ვერავინ გაიგებდა. ტელეფონი (მობილური) არ მუშაობდა, მანქანამდე ვერ მივდიოდი. მხოლოდ ერთი აზრი არ მტოვებდა, მე არ მქონდა "უფლება" წავსულიყავი. სახლში ცოლ-შვილი მელოდებოდა. იმათ კიდევ იცოდნენ, მორიგ "გასვლით პროექტზე" ვიყავი წასული. მორწმუნე კი ვარ, მაგრამ ბევრი ლოცვა არ ვიცი. მაინც მოვძებნე ძალა და მანქანამდე "მივედი" (მივფორთხდი). სახლამდე მაინც მოვედი, ძლივს გადმოუტანივართ, ეგ აღარ მახსოვს. 10 დღე, გაუნძრევლად ვიწექი იატაკზე. მოტეხილი არ მქონდა არაფერი, მაგრამ დაჟეჟილობამ გამალურჯა. შვილების და ოჯახის სიყვარულმა გადამარჩინა.

      ინდოელი ცოლ-ქმარი მყავდა ერთხელ კლიენტებად. სასტუმრო ჰქონდათ, შეკეთება ჭირდებოდა და სხვას ვის იპოვიდნენ? ყველა დამთხვეულს ხომ, მე უნდა გადავეყარო. ტვინი შემიჭამეს. გახურებულ მუშაობაში ვარ. მომადგება ქმარი ხილის წვენით, მიირთვიო. მერე ცოლის ჯერია, ეს შენთვის გავაკეთე გასინჯეო.
      – მამეშვით, ხალხი არა ხართ, დამამთავრებინეთ, რაც დავიწყე-თქო.
      რატომ "წუხდებოდნენ" არ იცით? იმ წვენის დალევა და "ზაკაზი" გამოშვებული იყო: ონკანი არ მუშაობს გაგვიკეთეო, იქ გათბობას გეეჭედაო, იქა შუქი არ ინთებაო და რა ვიცი, ყველაფერი მუქთად უნდოდათ მერე. გახსოვთ ის ანეგდოტი: პივას კარგად მიირთმევდიო. ეგრე იყო რა.
      იმ ქალის, ჩემთვის გაკეთებული, ერთხელ გავსინჯე და ორი საათი წრეებს ურტყავდი სასტუმროს. მე ეგეთი ცხარე, საერთოდ არ მიჭამია ჩემს სიცოცხლეში. ცოტა სული რომ მოვითქვი (სირბილით დავიღალე), ვეკითხები: რათა მკლამთ, თქვე შობელძაღლებო-თქო?
      – არაო, ესა შენთვის უწიწაკოდ გავაკეთე, მწარე არ გამოსულიყოო. ჩემთვის ცალკე ვაკეთებ, აბა ის რომ გასინჯო, მერე რა დაგემართებაო. მოკლედ, მე არაფრის დამლევი და მჭამელი არა ვარ, სანამ ამ პროექტს არ დავამთავრებ მეთქი. გაიყურსნენ და აახვიეს.
      სამი დღე მშვენივრად ვიყავი. მეოთხე დღეს ქმარი მოდის ყურებჩამოყრილი.
      – რა იყო, რა ცუდი ფერი გადევს თქო.
      – ცოლი ვერა მყავს კარგად, ჰოსპიტალში მყავდა და ვერაფერი ვერ გაუგესო.
      – რა სტკივა მეთქი?
      – კუჭ-ნაწლავი აწუხებსო.
      – ექიმებს უთხარით, რასაცა ჭაამს და სვავს მეთქი?
      – არაო.
      – მაშინ მიხედე დროზე, თორემ დაუსკდება ნაწლავები ამდენი მწარის ჭამით-თქო.
      – სხვას ვერაფერს ჭამსო.
      ბოლოს ამომიყვანა და ვეღარ მოუთმინე:
      – ბიჯოოო, ჩუგუნის ტრუბები ვერ გაუძლებს იმას, რასაც შენი ცოლის ნაწლავები უძლებს, დროზე მიაქციე ყურადღება, თორემ გასკდება შუაზე-თქო ("ჩუგუნი" – cast iron არის) დაფეთებული გავარდა.
      კინაღამ დავხოცე ბოლოს, ორივე.
      ისე მოხდა, მაგ პერიოდში, ბილეთები უკვე აღებული მქონდა. 5 წლის წამოსული, პირველად მივდიოდი სახლში. ყველაფერი გასტუმრებული და ნაყიდი მქონდა, მხოლოდ ამ პროექტიდან შემოსული თანხა გამივსებდა ჯიბეს და ავისრულებდი იმ უძინარი ღამეების და შფოთიანი დღეების შემდეგ, ჩემს ოცნებას – საქართველოში წასვლას.
      მანამდე გავაფრთხილე, როცა მოვრჩები, მთელი თანხა უნდა გადამიხადოთ-თქო. არ ვართმევდი მანამდე ცოტ-ცოტას, ვიცოდი დამეხარჯებოდა.
      ბოლო დღეა. ჩავალაგე ჩემი ხელსაწყოები, მოვწესრიგდი და შევედი ოფისში (დაახლოებით თვე ნახევარი წასული ვიყავი სახლიდან. შორს იყო ეს ქალაქი და ვარჩიე მაქსიმალურად მემუშავა, დასვენების დღეებშიც). შევდივარ და ორივენი მეღრიჯებიან, (ჰო, სულ დამავიწყდა, გადარჩა ის ქალი) ქმარი ფულს მაწვდის ხელში.
      დავხედე და კინაღამ, ისტერიკა და ბნედა ერთდროულად დამემართა. 500 $-ია მხოლოდ, როცა 7 ათასამდე მართებდათ.
      – ყოველ კვირა 500-500-ას გადაგიხდით და მაინც გავისტუმრებთ შენ ვალსაო.
      – პოლიციაში დარეკეთ ეხლავე, მაგარი საშინელება უნდა დავატრიალო და თქვენს გარდა, სხვებიც რომ არ დავხოცო, იქნება იმათ მაინც გამაჩერონ-თქო. გადმოვიღე მანქანიდან დიდი ურო. სასტუმროს, უშველებელი საცურაო აუზი ჰქონდა, რომლის გარშემოც, მოზაიკით და ქვით გავაკეთილშობილე იქაურობა. გავექანე და ორ მეტრიან ღობეს, დიდ ჩაქუჩთან ერთად გადავახტი.
      – იხდით თუ არა მითხარით, თორემ ვიწყებ ყველაფრის დალეწვას მეთქი.
      – ხელი არ დააკარო, რამეს მოვიფიქრებთო.
      შევიდნენ ეს მათხოჯები და ჩეკი გამომიწერეს, როცა რომ ნაღდ ფულზე ვიყავით მოლაპარაკებულები. ინდოელები არ გამაგონოთ, თორემ ის დიდი ურო, მანქანაში მიდევს კიდევ.

      სანამ "ხასიეთზე" ვარ, ერთსაც მოგაწვდით.
      მშენებელი კაცი ვარ. ხან ვანგრევ, ხან ვაშენებ. ხან კიდევ მივაშენებ-ხოლმე. თუ არა და შიგნით ან გარეთ ვფუთარაობ, სახლების გარშემო, რაააა. მოკლედ, მუდმივი კლიენტი მყავდა, დიდი ქონების პატრონი (აუ, მართალს ვწერ, გეფიცებით!) მოხდა ისე რომ "ორგანიზაცია" (ანუ დახარისხება) სჭირდებოდა მის წლობით ნაგროვებ "ხარახურას". არა და, ოხრად ჰქონდა. ეხუმრებიი? 35 წელი აგროვებდა. მთელი ერთი ბლოკი, ანუ ჩვენებურად კვარტალი, გამოჭედილი ჰქონდა ათასი "სისულელით".
      მე, მაშინ "სისულელე" მეგონა. G&E-ის, პირველი გამოშვება, ყველა, სამზარეულოს "ატრიბუტიკა". მაცივარი, გაზქურა, ჭურჭლის სარეცხი მანქანა, თავის სარეცხი და საშრობი მანქანების ჩათვლით და კიდევ მე თვითონ ვერ მოვთვალე, თუ რა ჭირით და უბედურებით იყო "შეპყრობილი", ეს ადამიანი.
      უუუუფ, მაგარი დაღლილი ვიყავი, ფიქრითა და ანგარიშითა. რათა შვილო, რათა, ვისთვინა? ამხელა გაჭირვებაში რომ დამინახა, დამხმარე შემომთავაზა. მოგეხმარება და ყურადღება მიაქციე, შენს დაქვემდებარებაში იქნებაო. ანუ, შენ თავზეც და მაგაზეც, ორმაგად მოგეთხოვებაო. ჰეე-ჰეეე, რა ბედნიერი ვიყავი, მარტო მე რად უნდა "ვიტანჯო" მეთქი. მიულაგ-მოულაგე და დაუხარისხე ყველაფერი, სიის მიხედვით. ნათქვამი ჰქონდა, რაც ამ სიაში არა სწერია, ნაგავშიოოოოო. აკვალანგი ვიპოვე. თავის ყველანაირი აღჭურვილობით. რეზინის "პიჯამოთი" და სასუნთქი "ტრუბკით".
      ცოტას ჩემს "პადელნიკზეც" მოგიყვებით. სუდანიდან იყო, შავი და თანაც როგორი. არაბი, მაგარი მორწმუნე. შესაშურად სჯეროდა, თავის ღმერთის. 27 წლისა იყო, მის არსებობისას, არასდროს არ ჰყოლია ქალი და არ ჰქონდა გამოცდილება, არცა ნიკოტინისა და არცა ალკოჰოლისა. რას გეღიმებათ, მაგრა გამიმართლა არააააა.? კიბეზე არ ადიოდა. ეშინოდა სიმაღლის. მტვერი იყო თუ არა, აუცილებლად "რესპირატორს" მთხოვდა. ხმაურზე – ყურების დამცავ საშვალებებს. "ლაფატკაზე" – "ფელჩატკებს", მხედველობისთვის – დიდ უშველებელ სათვალეს იკეთებდა ხოლმე. თავში რამე არ დამეცესო, "კასკით" დადიოდა საკუთარ სახლშიც კი. დაიმახსოვრეთ: ვისაც დაინახავდა, გარბოდა ხელის ჩამოსართმევად. ვერ გადავაჩვიე. მე მგონი უკვე ხედავთ, ჩემს "წურბელას", რომელსაც ცალ ფეხზე ახატია, მე შენიშვნას მომცემენ თუ არა? იფ-იფ, ამეწყო ცხოვრება.
      გადაზიდვების დროს, ხელი გაუშვა "ტყვიასავით", ძველი გამოშვების, მძიმე მაცივარს და თქვენი "ელჩი" ათი დღე პოლზე იწვა გაუნძრევლად და იშვიათი სუნთქვით, ელოდებოდა გამოჯანმრთელებას, რათა ეს "ტარტაროზი" დაეპატიჟებინა საქართველოში. კერძოდ, თბილისში, კუკიაზე. გადავრჩი. არც სამედიცინო დაზღვევა მქონდა და არც არავინ მყავდა პატრონი. გავაგრძელე მუშაობა. მე-11 დღეს გავედი მაცივარ-დაცემული, ისევ "ფორმაში" ვიყავი. ამ დროს მირეკავს, ეს ჩემი "ამშენებელი". არიქა, "ტრუბები" გასკდა და წყალი აღარა მაქვსო (უშველებელი სახლი აქვს იქ, დიდ ქალაქში). სხვა ქალაქში უნდა წავიდე. დაახლოებით 200 კილომეტრია იქამდე. 3 საათი მაინც მჭირდება, სატვირთო მანქანით უნდა წავიდე. არ გაეძრო უცებ, ეს "მაიმუნების მედოლე", ჩემი "ტარტაროზი". პადელნიკი რაღაა. დამინახა ხელსაწყოებს ვალაგებ, თან ათასი "ბარახლო" მიმაქვს "იქით". ისე მოხდა, ეს მყვინთავების "აბმუნდირავანიეც" დავდეეეე.
      – ეგ რად გვინდაო?
      – ამაზე კაი მომენტს სად ვიპოვიდი, ოოოოოოოოოოო?
      – ჩვენ ეხლა წყალქვეშ უნდა ვიმუშაოთ მეთქი.
      – მერე მეო?
      – რა გინდა ეხლა-მეთქი.
      – შენ რომ გაქვს, მე არ მინდაო? მყვინთავების ტანსაცმელს, დაადგა თვალი.
      – აბა გაისინჯე მეთქი.
      ძლივს შევტენე. ამოვავსე რეზინა. მიჭერსო. დრო აღარ გვაქვს, უნდა წავიდეთ-მეთქი. ზუსტად 4 საათი მოუნდი ჩასვლას ("პრობკებში" გავიჭედე, აბა ფანჯარა ჩამოეწია! გაციებული ვარ-თქო უთხარი).
      სახლს უახლოვდებით. ბევრჯერ ვიყავი ნამყოფი, "ვაკეა" რააააა, USA-ში. მილიონერები ცხოვრობენ იმ უბანში. გზაში, უთხარი ამ "ოტელოს", აბა "ლასტები" ჩაიცვი, გავაჩერებ თუ არა, ეგრევე მუშაობას უნდა შეუდგეთ მეთქი. ჰოდა, წარმოიდგინეთ!! ეს ჩვენი "მამა მარჩენალი", დგას თავის მეზობლებთან ერთად ქუჩაში. ლაპარაკობენ. ამ დროს ჩერდება,"გრუზავიკი", გადმოხტა მასტი მყვინთავის ფორმაში და გარბის "ლასტებით"და "აკვალანგით" "შეფისკენ"და მეზობლებისკენ – ხელის ჩამოსართმევად!!!

      სან-ფრანცისკოში რუსული რესტორნის მენეჯერად ვმუშაობდი, ორ წელზე მეტი. ძირითადი მომხმარებელი ამ ადგილმდებარეობისა იყო რუსი ებრაელი. ჰოდა მოდიოდნენ, თვრებოდნენ, ცეკვავდნენ, ტიროდნენ, იცინოდნენ და მერე ვინ ვის ეხუტებოდა (მაგრათა რა), ვინ იცის.
      შუა ზაფხულია (იქა კიდენა, ვერ გაარკვევ, ზამთარია თუ ზაფხული) სულ გრილა. მაგრა გრილა, ანუ ცივა რა. 400 კაცზე მეტი ეტეოდა დარბაზში. ფანჯარასთან ორი დაქალი დამჯდარა და საუბრობს. ერთსა დეკოლტე აცვია, მეორეს კიდენა შუბა (შუბიანს, ორი დღის წინ უყიდა ქმარმა ეს ჩემი ცოდვით სავსე ქურქი, ფასდაკლება იყო ზაფხულში და იაფად შეიძინეს). ბეწვის ქურქი ჩვენებურად.
      მთელი დარბაზის გასაგონად მეძახიან ორივენი. ერთსა სცხელა, მეორეს კიდე სცივა. გვიშველეო. თავიდანვე, ადვილი გამოსავალი ვიპოვე. შუბიანს ვეუბნები: გაიხადეთ და თქვენ მეგობარს ჩააცვით, სცივა მეთქი.
      – თქვენს აღარ დაგცხებათ და იმასაც აღარ შესცივდება-თქო.
      არ გეტკინოთ არაფერი. რო მეტაკნენ, შენზე მეტი ტვინი ჩვენა გვაქვსო. ფიქრისგან ბოლი ამივიდა. მაინც ვიპოვე გამოსავალი. ერთს ვენტილიატორი დაუდგი, მეორეს – გამათბობელი. აი, ეგრე იჯდნენ მთელი საღამო.

      ერთ კაცურ კაცს ვიცნობ. ჩემგან შორს ცხოვრობს, მაგრამ ყოველთვის ვეხმიანებით ერთმანეთს ტელეფონით. როცა დროს გამონახავს მესტუმრება ხოლმე (დაახლოებით, 6 თვეში ერთხელ). მართლა გემრიელი ქართველია. ბათუმიდან არის წარმოშობით, სატვირთო მანქანის მძღოლია. მრავალჯერ აქვს მოვლილი მთელი ამერიკა. ბევრ თავგადასავლებს მიყვება ხოლმე. თურმე, ბევრი ქართველი მუშაობს სატვირთო მანქანებზე. სად აღარ ხვდებიან ერთმანეთს.
      ერთხელაც, შესასვენებლად გაჩერებულა (არის სპეციალური ადგილები, სადაც მძღოლებს დასვენების ყველა პირობა აქვთ შექმნილი). ჩვენ ხომ გარეგნობითაც გამოვირჩევით ყველასგან, სიარულს და ჟესტებს, რომ თავი დავანებოთ. 3 სხვა ქართველი კიდევ ყოფილა იმ დროს ამ ადგილას. გაუცვნიათ ერთმანეთი და საუბრობენ. ამ დროს ერთს ტელეფონზე ურეკავენ, დალოცვილი კახეთიდან ყოფილა ეს ბიჭი. მამამისი ურეკავს.
      – როგო ხარ? რას აკეთებო?
      პატარა გადახვევას გავაკეთებ. აქ ამერიკაში, სატვირთო მანქანას TRUCK-ს ეძახიან, ანუ თრაკი. იშვიათია ქართველი ვინც, T-ს, თ-თი წარმოთქვავდეს. ასე რომ გამოდის საბოლოო ჯამში – ტრაკი.
      ეს ბიჭი პატარა სატვირთოზე მჯდარა. ესეც პასუხობს:
      – მამი კარგადა ვარ, ეხლა პატარა ტრაკზე ვზივარ და მომავალში დიდზე გადავჯდებიო, ხოდა, დიდი მეტრაკე გამოვალო.
      – შე შობელძაღლო, მაგი გულისთვის გადავყარე ამდენი ფული შენ წასვლაზე, რო მეტრაკე გამოსულიყავიო? აქაურობა მაგათგან არის წალეკილი და ეხლა შენღა აკლიხარო. ჩამაეთრიე, როგორც წაეთრიეო.
      მგონი ზედმეტი იქნება იმის წერა, თუ რა ხდებოდა მაშინ იქ. თურმე, ძირს ეყარნენ სიცილისგან.

      ანეგდოტები რომ მიყვარს, ეგ ყველამ იცით. ხანდახან, ნამდვილებსაც ხომ ვყვები ხოლმე? ეხლა, ჩემი ოჯახური "ტრაგი-კომედია" უნდა მოგიყვეთ (ესეც სიმართლეა).
      2 წლის წინ, სახლში შემოვდივარ და ჩემი "გოგოები" (მეუღლესაც, მაგათთან ერთად გოგოებში ვთვლი, ისე ორი საქალბატონე მყავს) გახარებულები და ბედნიერები შემომეგებნენ, ნახე მამიკო, ახალი ოჯახის წევრი გვყაავსო.
      კინაღამ ისტერიკა დამემართა, ვინ მოიყვანეთ-მეთქი (უფროსი შვილი, მეორე დედა-ტერეზაა, ვინც გაჭირვებული და დაბეჩავებულია სკოლაში, ყველა სახლში მოყავს). ვიფიქრე,ვიღაცა შამამისახლეს-თქო. შემიყვანა თავის საძინებელში. გალია უდგიათ. ვიფიქრე, ან თუთიყუში მაიყვანეს, ან რამე მგალობელი ჩიტი-თქო. გეგონოთ! თაგვი! ჭრელი, შავ-თეთრი და თანაც ერთი ბეწო (ისეთი რა, ლაბორატორიებში რო უტარებენ ხოლმე რაღაც-რაღაცეებს) ეხლავე გაფრთხილებთ, ვირთხებზე და ზღვის გოჭებზე, არ იფიქროთ. მოკლედ, მაიყვანეს, ტკბებიან და დნებიან. ამ ვირთხების პატარა ნაირსახეობამ ისეთი სუნი დააყენა საძინებელში, მერე ჩემი ღრიალისა (მაგარი დოღრიალა ვარ) და იმ სუნის გადამკიდე, ჩემმა ოჯახობამ გადაწყვიტა, ეს საპატივცემულო არსება, სამრეცხაო ოთახში გადაეყვანათ.
      დღე-დღეს მისდევდა, ვკითხე მეუღლეს, რამდენ ხანს ცოცხლობენ ეგ გასაწყვეტები მეთქი. – 2 წელს დაახლოებითო. თანაც "უშვილებიათ", ცხოველების მაღაზიიდან. ვეკითხები, რო მაიყვანეთ, ერთი 3-4 თვისა ხო იქნებოდა მეთქი? – კი, დაახლოებით 6 თვისა იყოო. დავიწყე დღეების ათვლა. ნეტა, როდის გავა წელიწად-ნახევარი, ეს "ხორველა" მოვაშორო აქაურობას-თქო. სულ ფხაკუნობდა რა. პირველი დღიდანვე ვერ ვიტანდი. თანაც "ფრენკი" დაარქვეს. მაგარია არა, კაცი წამოსული ამ სიშორეზე, ელეთ-მელეთი მოგდის შენ ქვეყანაზე და ხალხზე, ამ დროს კიდე თაგვი გყავს სახლში,"ოფიციალური რეზიდენტი".
      ერთი წელი რო გავიდა, დაუწყე ხვეწნა-მუდარა, მოდი რა ჩავაბაროთ, მაგის მაგივრად, თევზებს მოგიყვანთ, ფრინველებს-მეთქი. – არა! იყო პასუხი. ერთხელაც, ქალაქ გარეთ ვმუშაობდი. მუშებმა ატეხეს ყვირილი, გველი დაუნახავთ. მეც მეტი რა მინდოდა. გავვარდი და დავიჭირე. გამჭვირვალე პლასტმასის კონტეინერი ვიპოვე, შევკარი საიმედოდ და საღამოს, სახლში რომ დავბრუნდი, ამ ჩვენი თაგუნიას გალიის გვერდზე მოვათავსე.
      მტერს გაუთენდეს იმ წივილ-კივილით დილა, რაც მეორე დილით ჩვენ სახლში იყო. სამი დღე, ოთახებიდან აღარ გამოდიოდნენ. ვეუბნები, თქვენც რაც გინდოდათ, ხომ მოიყვანეთ-თქო, ეს კიდევ ჩემი "საყვარელი" ცხოველია-მეთქი.
      ეჰჰჰ, იძულებული გავხდი, ისევ გამეშვა (ცხოველების მაღაზიაში მივიყვანე მანამდე, ჩაგაბარებთ უფასოდ-თქო, რო დაინახეს, ისინი კიდევ ერთი კვირა მაღაზიაში აღარ დადიოდნენ. თურმე შხამიანი ყოფილა).
      ამ ამბავით მეტს აღარ შეგაწყენთ. გუშინ ფრენკი დაიბრიდა სიბერით. მიაბარეს მიწას და ორი დღეა "ტრაურში" არიან. ეხლა წარმაიდგინეთ თქვენა, რა ბედნიერი გყავთ "ელჩი". რაც მართალია მართალია, ღვინო ვიყიდე და იმათ დასანახად მოწყენილ სადღეგრძელოებს ვამბობ, გულში კიდენა, უიტატატატააა. ძლივს არ მოვისვენე კაცო?

      ოთხი წლის წინ, ზაფხულში, საშინელი პერიოდი დაგვიდგა ოჯახში. ღამღამობით, ძილის დროს, ვოხრავდი და ვღრიალებდი (ხმამაღლა ვყვიროდი თურმე). რამოდენიმეჯერ, მეც გამეღვიძა "ხმაურზე". მეუღლემ: – შენ ეხლა ექიმი გჭირდება, უნდა გამომყვეო. შევფიქრიანდი. აჰაააა, დროც მოსულათქო. მომატარა მთელი "ჰოსპიტალები" და ყველგან უთხრეს, ამაზე ჯანმრთელი პაციენტი არა გვყოლიაო. მე კიდევ ვეუბნები:
      – ჩემს "გამოჯანმრთელება-გაჯანსაღებას", 3000 $ უშველის, შენც დაისვენებ და მეც-თქო.
      – რაში უნდა გაიხარჯოს ეს ფინანსებიო?
      – გამიშვით რა სახლში, თქვე ჩემის თვრამეტიანებო, რათა მკლაამთ აქა მეთქი.
      გამოიყო თანხა ოჯახის ბიუჯეტიდან, რათა "დოღრიალა" წასულიყო სახლში, ანუ საქართველოში. ეხლა, მეც მქონდა ცოტა "მოტეხილიც" ჯიბეში, სახარჯავად რა. აფრინდა და აღარ დეეშვა ეს ჩემის ტრულაილა. ამსტერდამამდე ერთი ამოსუნთქვით ჩაფრინდა. მანამდე, SEATTLE-იდან ჩასუნთქული, NY-ში "ამოვისუნთქე". ნაკლული ვარ ქართველისა. ამსტერდამის აეროპორტში, ბევრი ქართველი დავინახე, მესმოდა თითქმის ყველა მხრიდან ქართული საუბარი. რათქმა უნდა, ჩვენსკენ მომავალი ლაინერების გასასვლელებთან მოგროვილ "მოსახლეობას" ვგულისხმობ. ავერიდე. ვერ ავიტანდი, ამდენს და უცებ. თვითმფრინავში კიდევ, სულ "კაბინაში" ხომ არ ვიჯდებოდი. დაველაპარაკე ზოგიერთს. "მოვაღე" პირი. გავიხარე, რომ იტყვიან. რამოდენიმე საათში, აღტაცებულმა ქართველებმა, რამოდენიმეჯერ შევაცვლევინეთ გეზი ხომალდის მეთაურს. რამდენი თბილისი გამოჩნდა, იმდენი იქით მხარეს მიაწყდა "ხომალდის" მგზავრთა შემადგენლობა. მოკლედ, მოახერხა და მშვიდობიანად დაგვსვა. იმას, სხვა დროს მოვყვები, რაც ჩემს დახვერდას მოჰყვა.
      დაახლოებით ორი კვირის შემდეგ, ერთმა ჩვენმა ნათესავმა, ქორწილი დააპირა. მოიყვანა გოგონა სახლში და მშობლები "იძულებულები გახადა", ქორწილი გადაეხადათ. მეც ჩავერთვე ქორწილის სამზადისის მარაქაში. აბა, რამდენი გოჭი და ქათამიო, ისაო, ესაო და მოკლედ ყველაზე "მთავარი", "პოდიუმი" დაავიწყდათ. რაიო??????? ნეფე-პატარძალს ტახტრევანი არა ააქვს? ვიკითხე ომახიანად, ბრძანებით კილოში რათქმა უნდა. მომგვარეთ ხელსაწყონი ჩემნი, ჩეგმან მოწონებულნი და უწინ საქმეში გამომდგარნი.
      "ავფრინდი" რა მეც, ამდენი "ფრენის" მერე. მეზობელი ამომიდგა გვერდში და მეუბნება:
      – გიო, აგერ სახლს ვაშენებ, თუ რამე მასალა დაგჭირდეს, რამდენიც გაგიხარდება, იმდენი იხმარეო. იქვე, მუშებმა სამუშაო იარაღები დატოვეს და ისინიც შეგიძლია გამოიყენოო.
      აგაშენა ღმერთმა. ჩაქუჩი, ხელის ხერხი და ბლომად დაღუნული ფიცრები და ლურსმნები. აფსუს ჩემი "HOME DEPOT" (ასე ჰქვია ჩემს სახელოსნოს). მაინც მივაკვარახჭინე ისე, როგორც მე მინდოდა. გავმართე იქაურობა.
      დაიწყო ქორწილი. მანამდე მაყარში ვიყავით. იქაც ვეცით პატივი, პატარძლის ოჯახს. ამოვედით ჩვენსას. უკვე ქეიფის დროა. ჰოდა, მეც ვზივარ ჩემს "ლამაზ" რუისელებთან და ვადღეგრძელებთ ახლად შექმნილ ოჯახს. გვერდით, ბავშვობის მეგობარი მიზის. ჯაბა ჰქვია. გაიგო თუ არა გიორგი ჩამოვიდაო და მერე რო მნახა, მას მერე არ მომცილებია გვერდიდან. ერთად დავიზარდეთ. დედაჩემიც და დედამისიც, თანატოლები არიან, ბავშვობიდან მეგობრობდნენ. ჩვენი მამებიც, ასევე ბავშვობიდან მოჰყვებიან ერთმანეთს. ძალიან ახლოს ვართ ოჯახებით.
      სიძის მეჯვარემ საცეკვაოდ გამოიწვია დედოფალი, მოჰყვა ნეფე, მერე დანარჩენი მეჯვარეები, მშობლები, დედმამიშვილები, ნათესავები და ასე ვზივართ და შევცქერით ჩვენს ხალხს. მერე "ახალგაზრდებმა", ანუ თინეიჯერებმა შაუბერეს. ერთმა ბავშვმა, "გამომრთო". იმ ბავშვმა, 16 წლის, დახატულმა ანგელოზმა, 20 წლით უკან "გადამისროლა" რომ შემატყო, როგორ უყურებდი იმ პატარა სილამაზეს, ჯაბა მეკითხება:
      – გიო, იცანი?
      – ბიჯო, სად არის მაიკო, სად არის შენი და ჩემი და?
      – წასულები არიან ზღვაზე, უფროს ბიჭთან და ქმართან ერთად არიან ქობულეთში.
      – რა ჰქვია ამ ბავშვს?
      – ნათია დაარქვეს.
      – როგორ დამსგავსებია დედამისს, ხასიათით რომელსა ჰგავს?
      – დედაილაა თავიდან ბოლომდე.
      – შენ რო დაუძახო მოვა?
      – შენ როგორ ფიქრობ?
      – გაიგონებს, მაგრამ არ მოვა.
      ჯაბა გასძახის: – გოგო, მოდი აქა, საქმე მააქ.
      – დამანებე რა ძია თავი.
      – მოდი, რო გეუბნები შენა.
      მოვიდა. ჩავისვით შუაში. თვალს ვერ ვაშორებ. ბიძამისი ეკითხება:
      – იცი ვინ არი ეს კაციი?
      – არ ვიცი, მაგრამ ძალიან კეთილი თვალებით მიყურებს.
      – ვინ არის? კითხვას უბრუნებს.
      – დედაშენის ძმა არის.
      – გიო ძიაა?
      – ჰო, ის არი.
      მაიკო, ძალიან ჯიუტი იყო პატარაობისას. მერე კიდე, ყველა კლასელი ბიჭი ნაცემი ჰყავდა. ცოტა რომ წამოიზარდა და ქალს რომ დაემსგავსა, ბევრმა მოინდომა მასთან "სიყვარულობანა". ეჰ, მიწევდა ხოლმე იმათი თავპირის მილამაზება. მიჯერებდა, მაგრამ მაბრაზებდა ხოლმეც. უჩემოდ, ვერსად ფეხს ვერ გაადგავდა, დაბადების დღე იყო თუ კინოში წასვლა, მე უნდა ვყოლოდი გვერდში. გავიზარდეთ. უკვე სტუდენტები ვიყავით. მე ინსტიტუტში ვსწავლობდი, ის უნივერსიტეტში, მაგრამ ყურადღებას არ ვაკლებდი. უნივერსიტეტში მყავდა მეგობრები, რომლებიც ყველანაირ ინფორმაციას მაწვდიდნენ და თუ ვინმეს რამე "შაეშლებოდა"? ეჰ, მიდიოდა დაკა-დაკა.
      ერთხელაც, უკვე 19 წლისები ვიყავით, მოვიდა ჩვენთან სახლში და დედაჩემს მოუყვა, რომ ვიღაც ბიჭზეა შეყვარებული.
      – გაგიჟდება გიორგი, ეგ, რომ გაიგოსო. უთქვამს დედაჩემს.
      – იმიტომაც მოვედი თქვენთან, რომ არ მომკლასო.
      იმჟამად და იმ წლოვანებაში, ვერაფრით ვერ წარმოვიდგენდი, რომ ჩემს საყვარელ არსებას, ვიღაცა ბიჭი, ხელს "დააკარებდა". დედაჩემს უთქვამს:
      – შვილო, ეგ ამბავი, შენ და გიორგიმ უნდა მოილაპარაკოთ, ჩვენ ვერაფერს შევცვლითო.
      მივედი სახლში და ჩემი მაიკო, დასიებული თვალებით მხვდება. მაშინვე ცუდი გავიფიქრე, ხომ არ მოიტაცეს და ??????, ან ვინმემ რამე უშნო და ა.შ.
      – რა გჭირს გოგო, მითხარი ეხლავე?
      – გიო, თაზო მიყვარს და ვაპირებ ცოლად გავყვე.
      ვაიმეეეეეეეე... კარგად ვიცნობდი თამაზის და მის ოჯახსაც. კარგი ხალხი იყვნენ, მაგრამ ეს ხელისგულებზე გაზრდილი ანგელოზი, არავისთვის არ მემეტებოდა. მაშინ ვერ ვხვდებოდი იმას, რომ ქალი უნდა წავიდეს და გათხოვდეს. რა უნდა მეთქვა? ასე, ხელებში ჩასვენებული, შემომცქეროდა და ელოდა ჩემს "განაჩენს".
      – წამო მაი, სახლამდე გამოგყვები, ფეხით წავიდეთ.
      – დაველაპარაკები თაზოს, შეიძლება? გიო, თუ გიყვარვარ, არაფერი აწყენინო, ძალიან მიყვარს.
      – ჰო, კარგი.
      ქორწილში ვერ მივედი, რაზედაც, ეხლაც ვნანობ. მაგრამ იმ ასაკში, რომელშიც მე გახლდით მაშინ, ვფიქრობ სწორად მოვიქეცი. ჩემი იქ მისვლა, არ შეიძლებოდა. წინასწარ გეტყვით, თუ რატომ არ შეიძლებოდა ჩვენი ერთად ყოფნა. ნათელი მირონი აკავშირებდა ჩვენს ლამაზ ოჯახებს და ეხლაც მტკიცედ ვიცავთ ორივე მხარე. ჩემი პაპა, მაიკოს მამის ნათლია იყო.
      ასე, რომ სუფთა და-ძმური სიყვარული შეიძლება იყვეს ქალსა და კაცს შორის, რომელთა შორის მირონის წმინდა ნაკადული მიედინება ერთმანეთის გასაფრთხილებლად და დასაცავად.
      გფარავდეთ ღმერთი ყველას!
      
      აქ დროებით შევწყვეტ ჩანაწერებს, რომელსაც ქალბატონ მედეა სიხარულიძის მიერ გიორგი ელჩიბეგაშვილისადმი მიძღვნილი ლექსით დავამთავრებ:
      
      გაუმარჯოს ჩვენს გიუნას, ნამდვილ ქართველს, ნამდვილ ვაჟკაცს!
      თუ მოიცლის გაგვაგონებს, რუისულს რა კარგა გაჰკრამს
      მოგვიყვება ქვეყნის ამბებს, თანაც რომ არ ეზარება
      სიხარულით ველოდებით, შემდეგისთვის ემზადება
      ყველამ ვიცით რა ბიჭია, მშრომელი და მოამაგე
      უყვარს მისი ოჯახი და ჩვენც სითბოთი გვამარაგებს!
      მინდა ორი სიტყვა გითხრა, ჩემო ელჩო, ჩემო გიო
      გვიყვარხარ და ვისურვებდით, მუდამ იყო ჩვენი გიო!

      ახალი მეზობლები მყავს. მრავალშვილიანი ოჯახია. ჯერჯერობით ბავშვების დათვლა ვერ მოვასწარი. იმდღეს ვკითხე კაცს, რამდენი წელია დაოჯახებული ხართ-თქო, ათიო. ასიანი მომატყუა, თოთხმეტი-თხუთმეტი ბავშვი მაინც დარბის აქეთ-იქით. შეიძლება "ჯიშიანი" ცოლი ყავს და ტყუპებს აჩენს. ღმერთმა ხელი მოუმართოთ. მარაა, მე რა დავაშავე ჰააა. ვის გაუგია, ბავშვები ყოველდღე დაბანო?
      წივიან და კივიან მთელი დღე. ეხლა გარეთ ვიყავი გასული და იმისთანა ხმა გამოდის, მიმიქარავს სახანძროსი და პატრულის სირენები. მამა გარეთ დგას და აბოლებს.
      – მაგარი მოუსვენრები გყავს მეთქი.
      – არც ისე ძალიან, მე და ჩემი დედმამიშვილები უარესები ვიყავითო. (ეგენი ცოტათი ნაკლები ყოფილან, 12-იო).
      – თქვენცა გწურავდნენ მეთქი?
      ვერ გაიგო.
      – პატარები რომ იყავით, დედა რომ დაგბანდათ, გწურავდათ მეთქი?
      – არაო.
      – აბა ამ ბავშვებმა რა დაგიშავეს, რითი ამშრალებთ მეთქი. ერთი კი გავიფიქრე, სარეცხის საშრობში ხომ არ აშრობენ ბავშვებს თქო. უცებ გადავიფიქრე, იქიდან ეგეთი ხმა არ გამოვა, ჰერმეტულად არის დახურული.
      მოკლედ თითო "ჭირი" რომ არ გამომელიოს, ისე არ იქნება რა.

      გახსოვთ ალბათ, ერთი "პადელნიკი" რომ მყავდა, არაბი სუდანიდან. (გადახედეთ ძველ გვერდებს). ერთხელაც, საქმე მომცა "მამა-მარჩენალმა". ეზო მინდა გავაკეთოო. უშველებელი ტერიტორიის მფლობელი გახლავთ ეს ჩემი "ბოსი".
      სახლის წინ, საჭირო იყო, "გეგმით გათვალისწინებული", ხეების ღობე გამეკეთებინა. ნარგავებით უნდა შემომეფარგლა, ეზოს "პერიმეტრი". იყიდა ნაირ-ნაირი, ხე-მცენარეები. ამათ ხომ ნოყიერი მიწა სჭირდებათ? ტყეც კი საკუთარი აქვს. მითხრა რომ მიწა ნარგავებისთვის ტყიდან მომეთხარა. მე უფრო "სერიოზული" საქმე მქონდა გასაკეთებელი. მიუხაზ-დაუბულბულე ჩემს "პადელნიკს', რა უნდა გაეკეთებინა. გავუკეთე მონახაზი, გავუბი თოკები, "კრასკით" დაუხაზე ხაზები, თუ რა მიმართულებით უნდა ამოეთხარა ორმოები ნარგავებისთვის. დავღუნე თავი და წავედი ჩემი საქმის საკეთებლად.
      რაღაც ერთ საათში, მოდის "ბოსი" შეშლილი "სიფათით". მეკითხება:
      – რას აკეთებს შენი "ქვეშემრდომიო"?
      – დავალება მივეცი და მე ჩემ საქმეს ვაგრძელებ-მეთქი.
      – წამო ნახე რა ქნაო.
      5 მეტრაში, მეტრა-ნახევრით გვერდზე გაუხვევია და თხრის ორმოების პაპაჩემის პაპისკენ. კინაღამ ბნედა დამემართა. რა ვქნა? რა წყალში ჩავარდე? "კანატკის მართული" ვიპოვე ადრე, მთელი "რულონი'. ავიღე და ამ ნახაზების მიხედვით გავაბი ეს მსხვილი მართული, გამოვაბი ფეხით ეს ჩემი "დამღუპველი" და "შარიკა ძაღლივით" დავაბი. მიაყოლე და თხარე ორმოები, ყველა ერთი ფეხის ნაბიჯზე-თქო აბა ეხლა ასცდი მიმართულებას-მეთქი და წავედიიიი.
      როგორც იქნა ამოთხარა დაახლოებით 60 ორმო. დაუნომრე ყველა ნარგავი, რა, რომელ ორმოში უნდა ჩაერგო. თან უთხარი, ორმოები ტყის მიწით გაავსე-მეთქი.
      გავიდა ორი კვირა. შაბათი დღეა. ყველა მუცელზე კოტრიალებს, ჩემს გარდა, სახლში არ ვისვენებ, გამომიჩინა საქმე მეუღლემ. ტელეფონი რეკავს. ჩემი "ბოსი" შეშლილი ხმით მეხვეწება, მოდი რამე უნდა გაჩვენოოო. წავედი. არ დაიჯერებთ, რაც მე ვნახე. ეს "მაიმუნების მედოლე", ჩემი "შავი" ძმა, შესულა ტყეში და ამოუჭრია ორ მეტრიანი, დიდი სასაფლაო. თურმე ეს მიწა, ერთი და იგივე ადგილიდან უზიდია.
      ეხლაც, ბევრჯერ მიფიქრია, ამისთანა მოუხერხებელმა, როგორ მოახერხა და "ნასილკაზე' როგორ დაუდო ამდენი მიწა "ლაფატკით", ორ მეტრიანი ორმოდან.

      ეხლა ნამდვილი ამბავი უნდა მოგიყვეთ. უბნელს, სამი გოგოს შემდეგ, ბიჭი შეეძინა. (რა თქმა უნდა უბნელის ცოლს). მოგვხსნა მთელი ბირჟა და რესტორანში წაგვიყვანა. არაფერი არ დაგვაკლო. ჩვენც წესისამებრ, უდღეგრძელეთ ახალშობილი და დავლოცეთ ჩვენი მომავალი კოლეგა, ანუ ბირჟის დირექტორის ახლად მოვლენილი კანდიდატურა. მოკლედ კარგა მაგრა დაგრუზულები ვაართ. ერთმა ჩვენმა ახლობელმა, ტაფაზე შემწვარი კუჭმაჭი შეუკვეთა. გართული ვართ ყველა. ამასობაში, მოუტანიათ და ერთ ჩვენ თანამეინახეს, დაუდგამს მთელი ტაფა თავისთვის და რომ იტყვიან, მოპრიალების პროცესში მიუსწარით. პურით კარგათ რომ შემოწმინდა და გააპრიალა ტაფა, თვალებ გადმოკარკლულმა: – მე ესეთი გემრიელი სოკო ცხოვრებაში არ მიჭამიაო. 15 წელი გავიდა მას მერე, და რამდენი გამახსენდება, იმდენი სიცილით ვიგუდები.

      ესეც ნამდვილი ამბავია. ჩემმა ძმამ, 15 წლის გოგონას მოკიდა ხელი და სახლში მოიყვანა. ან ეს იქნება ჩემი ცოლი, თუ არადა, რძალს ვერ ეღირსებითოოო. ისიც გატრუნული ზიიის. 9-წლით უფროსია ეს "მუტრუკი", სასიძო. აბა ამაეხვეტნენ, გოგოს მშობლებიან-ნათესავებიანად, ვინც კი იმათ არემარეზე დადიოდნენ, არცერთს არ დაეზარათ. მოკლედ, მოიდნენ რააა. შეკითხვებით შააწუხეს კაცი.
      ჯერ პატარაა, სკოლაში დადის, ცეკვისა და მუსიკის გაკვეთილებიც გაუცდებაო. დიდი სასტუმრო ოთახი გვააქვს, ძალიან დიდი და თანაც ძველებური როიალიც ამშვენეეებს. მოუტრიალდა ჩემი ძმა და ეუბნება სასიდედროს:
      – ქალბატონო, ემენდააა ამხელა დარბაზი და ასეთი როიალი, ფილარმონიაშიც არა ააქვთო.
      – დადგეს და რამდენიც უნდა იმღეროს და იცეკვოსო. რაც შეეხება სწავლას და განათლებას, მე რა, რვეულებს ხომ არ დაუხევ, ან კიდევ, წიგნებს ხომ არ დაუჯღაბნიო.

      ესეც ერთი ნამდვილი ამბავი. ერთხელ "წარსულში", მე და ჩემს სიმამრს პატარა ბიზნესი გვქონდა.
      მთელ თბილისს მოდებულები ვიყავით, ყველგან ვაბარებდით ჩვენ "პროდუქციას". აბა, ავლაბარი თბილისი არ არის ტოო? ერთი სომეხი კლიენტი გვყავდა, სამველა ერქვა. მაგარი გადამხდელი იყო, წინასწარ იხდიდა თქვენ წარმოიდგინეთ (მაშინ მთელი თბილისი "პოსლეზე" მუშაობდა). ერთხელაც ვერ გადაიხადააააა. სიმამრი მისულა და ეკითხება:
      – სამველ ე რა გეტაკა, ფული რატომ ვერ მოაგროვეო?
      – კაცო, თქვენ აზზე არა ხართ რა გაჭირვებაში ჩავვარდიო (ზუსტად ვიმეორებ მის ნათქვამს).
      – ჩემი ბიჭი მძ-ნერში ჩავარდაო.
      ეს ჩემი სიმამრიც მაგარია რა. ვითომ ვერ გაიგო და ეკითხება:
      – რომელშიო?
      ისიც პასუხობს: – ყველაზე ღრმა რო არისო.
      – ეგ რომელი, ჰავლაბარში ყველაზე დიდი ეზოს ტუალეტი რო გაქვთო?
      – არა, ომარჯან, ნარკოტიკების ორმოშიო.
      მართლა შეგვეცოდა და მთელი ვალი ვაპატიეთ. იმის დალოცვა უნდა გენახათ.
      რაც ჩვენ გვლოცა, ეგ არ დამავიწყდება.

      ერთი მეზობელი მყავდა. მერაბა ერქვა. საწყალი ბიჭი იყო. თანაც, ენას უკიდებდა მაგრა. ქორწილში ვზივართ და ჩვენთან მოხვდა სუფრაზე. ამ მერაბას გადამკიდე, ქალები საჭმლის მოტანას ვერ აუდიან. ერთი ეუბნება:
      – მერაბ, გოჭის ხორცს პური მიაყოლეო.
      – ააამმმას რრაადდდ უუუნდდდა პუპურრიო.
      ხიზილალის თეფშმა გაიელვა უცებ თვალწინ და ეგრევე მერაბას ხელში აღმოჩნდა.
      გადმოატრიალა თეფში და ერთი გაქნევით, ეგრე გაუსვა თონის პურს, ერთი მარცვალიც არ დატოვა თეფშზე. დამინახა რა "საწყალი" თვალებით ვუყურებდი და დამამშვიდა:
      – ააამმაას, უუუპპპურრროდ ვეეერა ვვჭამმო.

      16-17 წლის წინანდელ ამბავს გიყვებით. ესეც სიმართლეა. ზარი შემოდის და ვპასუხობ.
      საღამოა, უკვე ბნელა, ახალი წელი მოდის. "ქვისლი ჰქვია", თორემ ძმა არის. მეუღლის, დეიდაშვილის ქმარია. ძმობა უთხარით ერთმანეთს. ფიცი გვაქვს ნათქვამი. მოკლედ, მირეკავს და მეუბნება:
      – წამოსაღები წამოიღე, მჭირდებიო.
      სულ პატარა თხოვნა მაქვს, ჩემს ძამიკოს, მოუსმინეთ ისე, როგორც ძირძველი სვანები ლაპარაკობენ. სვანია, ჩემი ძმადნაფიცი. ავხვეტე, თუ რამე გამაჩნდა. თან მეუბნება, სასწრაფოდ უნდა მოხვიდეო. "ნახალოვკიდან", ორთაჭალაში გასვლას, დრო უნდა. სარეკორდო დროში დავფარე ეს "დისტანცია". ეხლა მეღიმება, აბა მაშინ დაგენახეთ? მივედი და გარეთ დგას, ხელში ავტომატი უჭირავს.
      – წამო უნდა მოვკლა, სხვა გზას ვერ ვხედავო.
      მე ცოტა "ძიენ დინჯი" კუთხის შვილი ვარ და ვეკითხები: – მოიცა, ვთქვათ და მარტო შენ გადაწყვიტე იმის მოკვლა, მერე დანარჩენები რას იტყვიან-თქო. – ისინი მე მომკლავენ, ის თუ არ მოვკალიო.
      ვატყობ, რომ ჩემი "გვერდში დგომა" სჭირდება. მაინც ვერ ვისვენებ და ვეკითხები: – არი რო, მოსაკლავი-თქო?
      – მაგი დღეს არ უნდა მომკვდარიყო, მაგას მე, 31 დეკემბერს უპირებდი დაკვლასო. ეგრეა რა, მოსაკლავი უნდა მოკვდეს.
      – ვის ვესროლოთ-თქო?
      – მაგას შენ ვერ დაინახავ, ბუჩქებში იქნება შემძვრალიო.
      – რა ბუჩქებში, ხომ არ გადაირიე მეთქი.
      – აბა, როდის იყო, გოჭი ფეხზე იდგა, ან ხეებზე დადიოდაო.
      – გოჭიოოოოოოოოო.
      სვანეთიდან, ღერღილზე გაზრდილი, "ჯანმრთელი", გოჭუნია წამოუყვანია და მთელ სანათესაოს შეპირებია, ნაღდი უნდა მოგართვათო. გაქცევია ამ ჩემს ძამიას ეს გოჭი და შეუბერია სერებისკენ, ფუნიკულიორის მიმართულებით, "ჩერეზ" ბოტანიკური ბაღით, ზემოთკენ რა. აბა, იმას ხელით ვინ დაიჭერდა, თუ არ ესროდი, ისე როგორ გააჩერებდი?
      მეორე დღეს, დეზერტირების ბაზარში, მეგრელებს ჰქონდათ ჩამოტანილი, გოჭების უამრავი ნაირსახეობა. ამას ვეუბნები, რომელს გავდა ის უნდა გიყიდო მეთქი.
      ისე, რა ვართ ქართველები, ჰააა?

      არ არსებობს ადამიანი, რომელსაც რაიმე ინტერესი არ გააჩნდეს. ინტერესში, ვგულისხმობ: – გატაცებას, ჰობის, გართობის ნაირსახეობებს და ა.შ. ასაკსაც გააჩნია, ვის, როდის ეწვევა, ესა თუ ის "გატაცება". ბავშვობიდან, ხატვა მიყვარდა. ძალიან ბევრი სურათი მაქვს დახატული. ფანქრით, საღებავით, "ტუშით", "ფლომასტერითაც", ხეზე ელექტრო "ამოსაწვავითაც" ვხატავდი. მერე, სპორტით ვიყავი დაინტერესებული, დღე და ღამე ბურთს დავსდევდი და მეორე სახეობაში კიდევ, სულ "მუშტებს" ვიქნევდი ძილშიაც კი. მაგ "პერიოდმაც" ჩაიარა. მოვიდა ყველაზე "ლამაზი ხანა". "ქალის" მცნება, მანამდე გაგონილი მქონდა და ამიტომ დიდხანს გამიგრძელდა ეგ "ლამაზი" წლებიც, სანამ არ დავრწმუნდი "მცნების" სინამდვილეში. უცებ "გარბის" ცხოვრება. უბანი, ძმაკაცები, სტუდენტობა, დროსტარება და ასეთი "რამეები", ძალიან მალე "ილევიან". დრო აღარ გყოფნის ადამიანს, ყველაფერს ამას, ერთდროულად რომ გასწვდე. მაინც ვცდილობდი, ყველა ეს "სივრცე" შემევსო, ჩემი არსებობით.
      დაახლოებით ის პერიოდია, როცა ჩაცხრა და ჩანავლდა ჩვენი ყველაზე დიდი ტკივილი, ანუ აფხაზეთის ომი. "მოეშვა" ხალხი, "მიეჩვია"/მიაჩვიეს/ გაჭირვებას. გადიოდა წლები და ბევრს ავიწყდებოდა, თუ რა მოხდა მანამდე, ბევრს კიდევ იმ დღეების გაგონებაც არ სურდა. იყო და არის ადამიანების გარკვეული ნაწილი, რომლებიც ვერასოდეს ვერ დაივიწყებენ იმ ღრმა ტკივილს, რაც იმ ომმა მოგვიტანა. მერე, "ცოტა" მშვიდობამ დაისადგურა და ადამიანებმაც გააგრძელეს სიცოცხლე. ომამდე, დაოჯახება მოვასწარი. ძალიან ბევრი მწარე დღე მახსოვს, მაგრამ ჩვენ ხომ ადამიანები ვართ?
      "შევეგუეთ" ბედისწერას და გავაგრძელეთ სიცოცხლე.
      ზაფხულია.
      აგვისტოს შუა იქნება.
      მოვდიოდი სახლში დაღლილი.
      გარეთ გასვლის თავიც არ მქონდა.
      ვიჯექი და................... კროსვორდებს ვადგენდი. დიახ, კროსვორდებს ვაკეთებდი./რამოდენიმე, "რეზონანსში" და "ალიაში" იყო დაბეჭდილი. მაშინ აპოლიტიკურები იყვნენ ეგ გაზეთები./ დაახლოებით ორი თვე დამჭირდა, "გიგანტური" კროსვორდი რომ შემექმნა. ყველა კითხვა, საქართველოს და მის ისტორიას შეეხებოდა. რედაქცია ისე არ დაბეჭდავდა, თუ არ მიუთითებდი სწორ წყაროს.
      ასე, რომ ორი თვე, ენციკლოპედია და საქართველოს ისტორია, დავაბულბულე. /მანამდე, მქონდა "ბაზისი". ბავშვობიდან ვიზეპირებდი ჩვენს წარსულს./ მოკლედ, ხაზვაში ხომ "ვანგრევდი", ავიღე და ძალიან რთული სქემა ავირჩიე. ელიფსებით და მრავალკუთხედებით, დიდ "მილიმეტროვკის" ფორმატზე, ულამაზესი სქემა დავდე. სიტყვებს ვავსებდი ფანქრით. თითქმის დამთავრებული მქონდა, მხოლოდ უნდა ჩამომეწერა ცალკე ცნობარი, სადაც მითითებული მექნებოდა კითხვის დამადასტურებელი ლიტერატურა ან დოკუმენტი. დანარჩენი, ყველაფერი შევსებული მქონდა. 2222-სიტყვა იყო იმ კროსვორდში.