ფერეიდნელი დავით გუგუნაშვილი ღოუბანში

2008 წლის 23 სექტემბერს სამსახურში სტუმრად მეწვია ფერეიდანიდან ახლად ჩამოსული დავით გუგუნაშვილი, რომელიც შეძლებისდაგვარად ხშირად სტუმრობს თავის ისტორიულ სამშობლოს – საქართველოს. ადრინდელი ჩამოსვლის დროს ერთად ვიყავით ვარძიაში, რომელმაც წარუშლელი შთაბეჭდილება დატოვა მასზე, წელს კი ბათუმი და ქუთაისი მოინახულა.        იმავე საღამოს თანამშრომლებთან ერთად მიპატიჟებული ვიყავი ჩემს უფროს მეგობართან, ბატონ თეიმურაზ სულხანიშვილთან, რომელიც ზაფხულობით მეუღლესთან ერთად თეთრიწყაროს რაიონში, სოფელ ღოუბანში ცხოვრობს. ვთხოვე დავითს, რომ ჩვენთან ერთად წამოსულიყო კიდევ ერთი დიდებული, ქართული ოჯახის გასაცნობად. დავითს ერიდებოდა უცხო ხალხის შეწუხება, მაგრამ როცა ავუხსენი რომ ბატონი თემური მხატვარია, მისი მეუღლე ქალბატონი მედეა კი წლების განმავლობაში საბავშვო ბაღის გამგე იყო და ყოველი ჩვენი შეხვედრისას ხშირად გვისაუბრია ფერეიდანზე და ირანში მცხოვრებ ქართველების ბედ-იღბალზე, მხოლოდ ამის შემდეგ დამეთანხმა დავითი და ერთად გავემგზავრეთ.        ღოუბანში თავისი სახლის წინ გველოდნენ ბატონი თემური, ქალბატონი მედეა და მათი ახლობელი დავით ყელბერაშვილი. ძალიან გაუხარდათ ჩვენი სტუმრობა და განსაკუთრებით კი ფერეიდნელი ქართველის, დავით გუგუნაშვილის გაცნობა. ბატონმა თემურმა დაგვათვალიერებინა ერთი წლის წინანდელი სტუმრობის შემდეგ გაკეთებული მარანი. სიამაყით გვითხრა, რომ სოფლის მცხოვრებლებს სასმელი წყლის სათავე და ძველი კერამიკული წყალსადენები გაუწმენდიათ და აღუდგენიათ, რაც უკვე ეტყობოდა სანაქებოდ მოვლილ კარ-მიდამოს.        ცოტა ხანში ბატონ თემურის ახლობლებიც შემოგვიერთდნენ: დავით პეტრიაშვილი, დავით (სპარტაკ) პეტრიაშვილი და ლიმონა აზარიაშვილი. მათაც ძალიან გაუხარდათ ჩვენი გაცნობა და აღნიშნეს კიდეც, რომ დავით გუგუნაშვილი იყო პირველი ირანში მცხოვრები ქართველი, რომელიც სტუმრობდა ღოუბანს.

თეიმურაზ სულხანიშვილი, დავით გუგუნაშვილი და ქალბატონი მედეა სულხანიშვილი

ქალბატონი მედეა სულხანიშვილი, დავით გუგუნაშვილი და გიორგი ალავერდაშვილი

გურამ დოროყაშვილი, თამაზ ბაღაშვილი, თეიმურაზ და მედეა სულხანიშვილები, დავით ყელბერაშვილი, დავით გუგუნაშვილი, თენგიზ თოფჩიშვილი და რობიზონ ღირსიაშვილი

* * *

“გამარჯობა გიორგი, დიდი მადლობა! შენისთანა ხალხი საზღვარგარეთ მცხოვრებ ქართველებს, შეიძლება ითქვას, ”ცხოვრებას უადვილებს”. სიამოვნებით ვეცნობი მასალებს შენს ვებ-გვერდზე და როცა კი ვნახულობ, ყოველთვის მიხარია და გული სევდით მევსება-ხოლმე... მე უკვე 14 წელია ჰოლანდიაში ვცხოვრობ და ვმუშაობ. www.gotscha.nl პატივისცემით, გოჩა ლაღიძე. ჰოლანდია.”        ეს წერილი რამდენიმე ხნის წინ მივიღე. რა თქმა უნდა ძალიან გამიხარდა და ”შთაბეჭდილებების ქართულ დიასპორაში” დავამატე. მაშინვე გამახსენდა ”იმედის” ტელევიზიაში ”დროებაში” ნანახი ვრცელი სიუჯეტი გოჩა ლაღიძის შესახებ, რომელიც საბრძოლო აღჭურვილობის მეტად ორიგინალურ ასლებზე მუშაობდა. მისი საიტიდან კი მის ყველა ნამუშევარს და ბიოგრაფიულ მონაცემებსაც გავეცანი, სადაც ვკითხულობთ:        ”გოჩა დაიბადა თბილისში, 1965 წელს. 1-ლ ექსპერიმენტულ საშუალო სკოლაში სწავლის დროს (1971-1979) იგი ამჟღავნებს მიდრეკილებას ფიზიკა-მათემატიკისადმი და თავისებურ ნიჭს მხატვრობისადმი. მშობლების ინიციატივით, 1979 წლიდან, გოჩა სწავლას განაგრძობს თბილისის კომაროვის სახელობის ფიზიკა-მათემატიკურ სკოლაში. მის საუკეთესო აღმზრდელ პედაგოგთა შორის აღსანიშნავია საქართველოს ისტორიის მასწავლებელი ჯუანშერ ჯურხაძე. ისტორიის მასწავლებელი გოჩასთვის სამაგალითო პიროვნება შეიქმნა. მან გააღრმავა გოჩას ინტერესი საქართველოს ისტორიისადმი და დააინტერესა ქართველი რაინდების გმირული ცხოვრება-მოღვაწეობით და მათი საბრძოლო აღჭურვილობის ნიმუშებით, რომლის შესანიშნავი კოლექციაც გოჩამ 14 წლის ასაკში მის ოჯახში ნახა. ეს იყო მნიშვნელოვანი მომენტი, რადგან საუცხოო ქართულმა საჭურველმა უდიდესი შთაბეჭდილება მოახდინა და გადააწყვეტინა თავისი ხელით მუზარადი დაემზადებინა. გოჩა წარმატებით აღწევს მიზანს და ასე იბადება მისი პირველი ნამუშევარი, ე.წ. ”გუდამაყრული ჩაბალახი”. შედეგით მოხიბლულმა მასწავლებელმა გოჩას, წახალისების მიზნით, თავისივე ნახელავი ფარი აჩუქა.        1982 წლიდან გოჩა საქართველოს სახელმწიფო პოლიტექნიკური ინსტიტუტის, ავტომატიკა და გამოთვლითი ტექნიკის ფაკულტეტის სტუდენტია, სადაც იგი ხვდება თავის მომავალ მეუღლეს. 1989 წელს იცავს დიპლომს, კვალიფიკაციით – ელექტროობის ინჟინერი. ინსტიტუტში სწავლის დროს იგი სერიოზულად არის დაინტერესებული ქართული საჭურველით, ინტენსიურად სწავლობს ისტორიული საბრძოლო აღკაზმულობის ნიმუშებს. 1985 წლიდან აკად. ჯანაშიას სახელობის საქართველოს სახელმწიფო მუზეუმის ხშირი სტუმარია. კვლევაში მას განსაკუთრებულ დახმარებას უწევენ მუზეუმის ფონდის თანამშრომლები და ქართულ იარაღზე სამეცნიერო ნაშრომების ავტორები, ბატონები, კოტე ჩოლოყაშვილი და გურამ შოშიტაშვილი. პერიოდში, 1985-1989, ქმნის მნიშვნელოვან ისტორიულ და მხატვრულ ნამუშევარს – მთლიანად აღადგენს ხევსურულ აბჯარს (ჩაჩქანი, ჯაჭვის პერანგი, სამკლავეები, საფუხრეები, სამხარიღლიო, ფარი და ხმალი). საქართველოს ტელეფილმის და რესპუბლიკის სახალხო მხატვის ბატონი გურამ გაბაშვილის ინიციატივით, 1988 წელს, შეიქმნა და გადაიცა ფილმი ”ჯაჭვის პერანგი”, სადაც მისი ნამუშევრები საზოგადოებას გააცნეს სახელმწიფო მუზეუმის თანამშრომლებმა პროფ. კოტე ჩოლოყაშვილმა, მხატვარმა გურამ გაბაშვილმა და შოთა რუსთაველის აკადემიური თეატრის კარიბჭის აღდგენითი სამუშაოების ხელმძღვანელმა, მხატვარმა თემურ სულხანიშვილმა.        1988 წელს გოჩას საქართველოს მხატვართა კავშირის ხალხური ოსტატის წოდება ენიჭება. ამავე წელს, რესპუბლიკის კულტურის სამინისტროს მიერ, ნამუშევრები იგზავნება ავსტრიის ქალაქ ტიროლის მერიაში ორგანიზებულ სამხატვრო გამოფენაზე. ამ პერიოდში გოჩას მისწრაფებები და უდიდესი სურვილია გამოჭედოს ქართული ჯავარდენი და შუა საუკუნეების ევროპელი რაინდის ჯავშანი.

1987-1989 წლებში გოჩა მუშაობას იწყებს თბილისის სამხატვრო-საწარმოო კომბინატში, ამასთან უწევს ასისტირებას მხატვარ თემურ სულხანიშვილს. ამავე წლებში ასრულებს მხატვარ ზურაბ წერეთელის პირადი დაკვეთით რამოდენიმე მხატვრულ-მონუმენტალურ ნამუშევარს. 1989 წელს მისი ნამუშევრები სელექცირებულია თბილისის მხატვართა სახლში მოწყობილ რესპუბლიკური გამოფენისათვის. ამ გამოფენაზე მონაწილეობის დროს გოჩა მიწვევას ღებულობს აკად. ა. ჩიტაიას სახელობის არქიტექტურისა და ყოფის სახელმწიფო ეთნოგრაფიული მუზეუმიდან, სადაც 1991 წლამდე მუშაობს. 1994 წლიდან გოჩა ოჯახით ცხოვრობს ნიდერლანდების სამეფოში.”        ამ ინფორმაციის გაგების შემდეგ მაშინვე შევეხმიანე გოჩა ლაღიძეს და მივწერე, რომ ბატონი თემურ სულხანიშვილი ჩემი უფროსი მეგობარია. პასუხად კი ასეთი წერილი მივიღე: ”თემურ სულხანიშვილი ჩემთვის არის გაგება, მას უდიდესი წვლილი აქვს ჩემი, როგორც სპეციალისტის ჩამოყალიბებაში. დიდი მოკითხვა ჩემგან, გული მწყდება რომ ვერ მოვინახულე 2007 წელს, მაგრამ აუცილებლად გამოვასწორებ. პატივისცემით, გოჩა ლაღიძე”.        თეთრიწყაროს რაიონის სოფელ ღოუბანში, ჩვენი და ფერეიდნელი დავით გუგუნაშვილის მხატვარ ბატონ თემურ სულხანიშვილთან სტუმრობისას გადაღებული რამდენიმე ფოტო გავუგზავნე გოჩა ლაღიძეს (სანამ საიტისთვის გავამზადებდი), პასუხად კი ჩემთვის მეტად მოულოდნელი პასუხი მივიღე. გოჩა მწერდა რომ ფოტოებზე აღბეჭდილ პატივცემულ პიროვნებებს არ იცნობდა!!!        ეს მეტად მოულოდნელი იყო ჩემთვის... ჯერ კი დავიბენი, მაგრამ მერე მოვიკრიბე ძალა და ტელეფონების წიგნიდან ყველა სამხატვრო ორგანიზაციაში დავიწყე დარეკვები... ამგვარად მივაკვლიე ერთ ქალბატონს, ნინო ზაალიშვილს, რომელმაც მითხრა, რომ იცნობდა ორივე მხატვარ თემურ სულხანიშვილს და ერთ-ერთის მეუღლეს ერქვა ნანა.

თემურ სულხანიშვილი		საქართველოს ბანკი

ბრა		დედათა მონასტერი		დედათა მონასტერი. დეტალი

გალათეა. ქალთა კლუბი		რუსთაველის თეატრის კარიბჭე		რუსთაველის თეატრის კარიბჭე. დეტალი

* * *

მამა, ეს მაღაზია შემთხვევით აღმოვაჩინე! ჩემი ყურადღება ვიტრინის მარჯვენა მხარეს, ზემოთ გამოფენილმა ნიღაბმა და საბრძოლო აღჭურვილობამ მიიქცია... ჯერ მეგონა რომ შენი მეგობრის, გოჩა ლაღიძის ნამუშევრები იყო გამოფენილი ვიტრინაში და ძალიან გამიხარდა, მაგრამ შემსრულებელი სხვა აღმოჩნდა... მაინც გიგზავნი, ვიცი რომ მოგეწონება!