გენერალ-მაიორი გია თორაძე საქართველოს თავდაცვის სამინისტროს გაერთიანებულ სამხედრო აკადემიაში მუშაობის დროს გავიცანი. მე, როგორც სამოქალაქო პირი, ხელშეკრულებით ვმუშაობდი სამხედრო თანამდებობაზე, კერძოდ ვიყავი გამოთვლითი ცენტრის უფროსი და მესამე კურსის კურსანტებს ვასწავლიდი საგანს ”გამოთვლითი ტექნიკა და პროგრამირება”. რადგან მე არ ვიყავი კადრის ოფიცერი, ყოველთვის უკმარისობის გრძნობა მქონდა. სამხედრო პირებთან სამოქალაქო პირი ვიყავი, სამოქალაქოებთან კი – სამხედრო.
      სამხედრო აკადემიაში ჩემი სამსახური თავიდანვე კურიოზებით დაიწყო. ჯერ იყო და პირველად სამხედრო აკადემიის ნაცვლად სამხატვრო აკადემიაში მივედი. როცა პირველად მომიხდა სამხედრო ფორმის ჩაცმა, რატომღაც მაიორის სამხრეებზე კაპიტნის წოდების შესაბამისად ოთხი ვარსკვლავი დავიმაგრე... სამოქალაქო პირები ვერ მიხვდებიან, მაგრამ ნებისმიერი სამხედრო ღიმილისაგან თავს ვერ შეიკავებს. ყველაფერი დამთავრდა იმით, რომ მეგობრებმა მწყობრიდან ჩუმად გამომაპარეს... ერთხელ ასეთი ამბავიც გადამხდა. ერთ-ერთმა გენერალმა, რომელიც აკადემიაში ხშირად დაიარებოდა, რომელიღაც კომპიუტერული პროგრამა მთხოვა თუ მიბრძანა. მე მაშინვე დისკზე ჩავიწერე და ყოველი შემთხვევისათვის ჯიბით ვატარებდი. ერთხელაც დირექციის შენობაში თვალი მოვკარი იმ გენერალს, როცა დერეფნის ბოლოში კიბეებზე ჩასვლას აპირებდა. რაც შემეძლო ხმამაღლა დავუძახე: ”ბატონო გენერალო!” და მისკენ გავეშურე. უცებ სამარისებული სიჩუმე ჩამოვარდა, მივხვდი რომ რაღაც ”საშინელება” ჩავიდინე! მაშინ ძლივს ”გადავურჩი” სამხედრო ტრიბუნალს... და ერთი კიდევ: 1997 წლის ივნისში აკადემიის სამშვიდობო ოცეულთან ერთად მივლინებული ვიყავი ამერიკის შეერთებულ შტატებში პროგრამაში ”პარტნიორობა მშვიდობისათვის” მონაწილეობის მისაღებად, როგორც დამკვირვებელთა ჯგუფის უფროსი. გასვლის წინა დღეს მეცადინეობების დაწყებამდე უნდა ჩატარებულიყო ჩვენი დათვალიერება. მაგრამ მაშინდელი თავდაცვის მინისტრის მოუცლელობის გამო დათვალიერება საღამოს 19.00 საათისთვის გადაიდო. მთელი დღე გამოწკეპილები დავდიოდით. საღამოთი როგორც იქნა მობრძანდა მინისტრი თანმხლები გენერლებითურთ. მინისტრმა პირველივე შეხედვაზე მწყობრიდან გამომიყვანა და თქვა: ეს კაპიტანი აქავე გვარცხვენს და იქ რაღას იზამსო? ჩემი ”დანაშაული” კი მხოლოდ იმაში მდგომარეობდა რომ კახელი ვარ, მაშასადამე შავი და თანაც წვერი მალე მეზრდება... დილის 7 საათზე გაპარსული საღამოთი უკვე მართლა გასაპარსი ვიყავი... სახლში რომ დავბრუნდი ოჯახში მხიარული ყიჟინით შემხვდნენ. მეუღლე მიყვებოდა სიცილით, შემთხვევით ტელევიზორი გადავრთეთ და უცებ შენ დაგინახეთ გათეთრებული რომ იდექი და თვალებს აფახულებდი, ვიღაც გენერალი კი თითს გიქნევდაო... მოკლედ, კარგად იხალისეს...
      აი, ასეთი სამხედრო ვიყავი! ამიტომ ყოველთვის ვერიდებოდი გენერლებთან შეხვედრას. როცა გენერალ-მაიორმა, ბატონმა გია თორაძემ სამხედრო აკადემიაში დაიწყო მუშაობა, თავიდან ქვეცნობიერად ყოველთვის თავს ვარიდებდი, მაგრამ ერთხელაც პირისპირ შევხვდი:
      – ბატონო კაპიტანო, რამდენი ხანია თქვენი ნახვა მინდა!
      გამიკვირდა, რა საქმე უნდა ჰქონოდა გენერალს უბრალო კაპიტანთან? აღმოჩნდა რომ ბატონ გიას პატარ-პატარა კონსულტაციები სჭირდებოდა კომპიუტერთან დაკავშირებით. იმ დღიდან ყველაფერი სასიკეთოდ შეიცვალა – მე ჩემი თავი ვიპოვე სამხედრო აკადემიაში! ძალიან სასიამოვნოა, როცა ვიღაცას სჭირდები! მალე ბატონმა გიამ დაიწყო შეიარაღებული კონფლიქტების სამართალში სამხედრო ინსტრუქტორებისათვის დამხმარე სახელმძღვანელოს წერა. ცოტა ხანში პირველი ნაწილიც დაიბეჭდა, რომელსაც წამძღვარებული აქვს ა. მეიროვიცის სიტყვები:
      ”საერთაშორისო ჰუმანიტარული სამართლის ერთ-ერთი მიზანია ის, რომ მშვიდობიანობის დროს შეძენილ იქნეს ადამიანურობის ისეთი მარაგი, რომელიც ომისათვის დამახასიათებელ არაადამიანურ პირობებში ადამიანურობას შეგვანარჩუნებს”.