ახლა კი სტამბოლში

ORHAN BERİDZE – თურქეთის ქართველი

102-ე ქვეთავის გაგრძელება

ნაწილი I



      დილა მშვიდობისა ჩემო ძმავ! ძალიან გამიხარდა რომ მოხვალთ. თქვენ პირდაპირ აქსარაიში მოდით, აქსარაიში ემნიეთის გარაჟში. მე იქ დაველოდები თქვენ. სხვა სადგურები ბევრი არარი, მართალია ერთი-ორი შეიძლება, მაგრამ ისიც პორობლემა არარი. მოდით მშვიდობით და შაბათს და კვირას საღამომდე დავათვალიერებთ სტამბოლის ცენტრები. სიამოვნებით გესტუმრებით. მე მყავს 3 შვილი. 2 ტყუპი გოგები 17 წლისა და ერთი ბიჭი 7 წლის. ქალიშვილებს ქუბრა და ბუშრა, ბიჭს კი სეფა ჰქვია. დაიფიქრეთ აბა და თუ მოსვლას აპირებთ. მეც ძალიან მიხარია რომ, ასევ თბილად საუბრობთ. გაიხარეთ! სოფიკოს და ოჯახის წევრებს დიდი მოკითხვა. ღმერთი იყოს თქვენი მფარველი ყველა კეთილ საქმეში. პატივისცემით! ორჰან სარდაღი (ოთარ ბერიძე) თურქეთის ქართველი.
      დამეთანხმებით რომ ასეთი წერილის შემდეგ გამგზავრებაზე თავის შეკავება უკვე აღარ შეიძლებოდა და ჩვენც, მე და ჩემი ქალიშვილი – სოფიკო, სტამბოლს გავემგზავრეთ ბატონი ოთარის და მისი ოჯახის გასაცნობად და მოსანახულებლად. ბატონი ოთარი რამდენიმე ხნის წინ ბორჯომელმა ქალბატონმა მერი რაზმაძემ გამაცნო, რის შემდეგ კავშირი არ გაგვიწყვეტია. აქვე მოვიყვან ქალბატონ მერის წერილს, რომელიც გამგზავრების წინ მივიღე:


omazi
      გამარჯობათ ბატონო გიორგი, ძალიან მიხარია თქვენი მოგზაურობის გამო, სამწუხაროდ ვერანაირად ვერ ვახერხებ სტამბოლის ნახვას, თუმცა ძალიან მინდა. ბატონი ორჰანი ძალიან გაიხარებს თქვენი სტუმრობით. მე აგრეთვე ვიცნობ სტამბოლში მცხოვრებ გურჯს, ბატონ იმერ ზუმბაძეს, რომელიც არის ქართული რადიოს ხელმძღვანელი, საკმაოდ საინტერესო და განათლებული ადამიანია. რამდენიმე სიმღერაც კი გავუგზავნე გურჯი მსმენელებისთვის. ბატონი იმერი გიორგი კალანდიას ერთ-ერთ ფილმშიც კია გადაღებული, რომელიც ან ფილმში მოგვითხრობს ,,მარიობის” (იქ მხოლოდ ფესტივალის სახე აქვს) შესახებ და დასთან ერთად აჭარულს ცეკვავს. მე მგონი ბატონი ორჰანი იცნობს მას. ჩემს მეორე გურჯ შვილობილს, ომარ დემირტაშს ამ ზაფხულს ქორწილი აქვს და მეპატიჟება ბურსაში, ხოლო ბატონი ნური თორუნი კვლავ მიგზავნის წამლებს ართვინიდან.
      ბატონ ორჰან ბერიძისთვის გადასაცემად გიგზავნით ომაზ ჩხეიძის ისტორიულ რომანს „გახლეჩილი რწმენა“, სადაც ასახულია ოსმალთა მიერ მიტაცებულ ისტორიულ მესხეთში აბორიგენი ქართველი მოსახლეობის გამაჰმადიანება-გათურქების პროცესი. პატივისცემით მერი რაზმაძე-მეტრეველი. ბორჯომი.


      და აი, მე და ჩემი ქალიშვილი – სოფიკო, 2010 წლის 26 მარტს ორთაჭალის ავტოსადგურიდან „მეტროს“ ავტობუსით გავემგზავრეთ თურქეთისაკენ. ავტობუსი საკმაოდ კომფორტული იყო, მაგრამ გზა მაინც დამღლელი. ამ დაღლილობას ავტობუსის გამცილებელი სოფო მნიშვნელოვნად გვიმსუბუქებდა, რომელიც შიგადაშიგ ცხელი ყავით და წვენებით გვიმასპინძლდებოდა. იმავე საღამოს სარფის საბაჟო-გამშვები პუნქტიც დაუბრკოლებლად გავიარეთ და გზა უკვე თურქეთის ტერიტორიაზე განვაგრძეთ.




      სტამბოლამდე გზა შეუმჩნევლად დაილია და ჩვენ უკვე „აქსარაის ემნიეთ გარაჟში“ ვიყავით, სადაც ბატონი ოთარი გველოდებოდა. საბედნიეროდ ბატონ ოთარის სამსახური 5 წუთის სავალზე იყო, სადაც ცოტა ხნით დასვენება შეგვეძლო. მაგრამ დასასვენებლად ვერ მოვიცალეთ – ყველაფერი ქართული სურნელით იყო გაჟღენთილი!


საქართველოსთან მეგობრობის ასოციაციაში


ორჰან სარდაღი (ოთარ ბერიძე)
სახელმწიფო დროშები სამუშაო მაგიდაზე




ქართული სურნელი
დერეფანში

      ასოციაციაში ბატონმა ოთარმა თავისი სტუდენტი ჰუსეინ იუსუქი გაგვაცნო, რომელმაც „დედა ენის“ რამდენიმე გვერდი ქართულად წაგვიკითხა! ეს პატარა ეპიზოდი ფირზე ჩავიწერეთ და გამომშვიდობებისას „კალიგრაფიული რვეული“ ვაჩუქეთ.


http://www.youtube.com/watch?v=sEg0VQdLEIQ










1. საქართველოსთან მეგობრობის ასოციაციაში


2. "ლურჯი მეჩეთი"


3. სტამბოლის ცენტრში


4. აია სოფია – HAGIA SOPHIA


5. ქალბატონ მანანა გურგენიძესთან


6. სტამბოლური საღამო


7. ოთარ ბერიძის ოჯახში


8. ქართული ხელნაწერები


9. ოთარ ბერიძის მამის საფლავთან


10. ხიდი ევროპასა და აზიას შორის


11. ბოსფორის სრუტე


12. სტამბოლის ქუჩებში


13. მართლმადიდებლურ ეკლესიაში


14. ძველ უბანში


15. ისევ ასოციაციაში


16. გამოსამშვიდობებელი სადილი


17. აქსარაის ემნიეთ გარაჟი